|
| | | |
Οι φτωχοί υπερβαίνουν τα 115 εκατ.στην ΕΕ
Πείνα στην Ευρώπη τού 2012
Μαδρίτη
Το ρεπορτάζ τής ισπανικής εφημερίδας Ελ Παϊς ξεκινά από τον
75χρονο Δημήτρη Παυλόπουλο,
που παίρνει σύνταξη 550 ευρώ τον μήνα και πρέπει να δαπανά σε φάρμακα
150 ευρώ. Το διαρκές δίλημμά του είναι πλέον αν θα πάρει γάλα ή
φάρμακα, καθώς και τα δύο δεν μπορεί να τα αντέξει το πορτοφόλι του.
Ο Μανουέλ Χ. είναι ένας μακροχρόνιος άνεργος που δεν δικαιούται
πλέον επίδομα ανεργίας. Ζει σε ένα νοικιασμένο σπίτι, πηγαίνει στα
συσσίτια και παίρνει ρούχα από μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση.
Ο Ρομπέρτο και η Μαριλίσα Μαδέρα κατάγονται από τον Ισημερινό και
πριν από λίγο καιρό έχασαν το διαμέρισμα που είχαν αγοράσει στη
Μαδρίτη. Με τέσσερα παιδιά και ένα χρέος 100.000 ευρώ, αδυνατούν να
επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Η φτώχεια πλήττει πλέον τη μεσαία τάξη της Ευρώπης, σημειώνει η
ισπανική εφημερίδα σε ένα δισέλιδο αφιέρωμά της. Είναι άνθρωποι που
πρέπει να διαλέξουν αν θα φάνε ή θα πληρώσουν το δάνειό τους. Σύμφωνα
με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το 2009 υπήρχαν στις 27 χώρες 115 εκατομμύρια
άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού
(23,1% του πληθυσμού). Αλλα 100 με 150 εκατομμύρια κινδυνεύουν επίσης,
καθώς δύο μήνες ανεργίας και ένα δάνειο που δεν μπορεί να πληρωθεί
μπορούν να βυθίσουν οποιονδήποτε στον όλεθρο. Το 2007, πριν ξεσπάσει η
χρηματοπιστωτική κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονταν 85
εκατομμύρια άνθρωποι (17% του πληθυσμού). Στην κατάλογο
περιλαμβάνονται χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, αλλά
και η Γαλλία, η Γερμανία και η Αυστρία.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στη Βρετανία, όπου η φτώχεια των
παιδιών είναι τόσο μεγάλη, ώστε η χώρα κατατάσσεται 22η μεταξύ των 27,
σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος John Rowntree. Το Λονδίνο είναι η
πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό ανηλίκων κάτω από το όριο της φτώχειας
στη Βρετανία. Η κοινωνική κληρονομιά του θατσερισμού, που οξύνθηκε με
την κρίση, έχει πλήξει 13,4 εκατομμύρια ανθρώπους, το 22% του
βρετανικού πληθυσμού.
<<Σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιταλία, δεν
έχει αυξηθεί τόσο η έκταση της φτώχειας όσο η δριμύτητά της, και η
συγκέντρωσή της σε συγκεκριμένες ομάδες>>, επισημαίνει ο κοινωνιολόγος
Πολ Μαρί-Κλόσε. <<Από την κρίση έχουν πληγεί ιδιαίτερα οι νέοι. Στην
Ισλανδία το φαινόμενο είναι δραματικό>>.
Τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας διαφέρουν πολύ από χώρα σε
χώρα. Στη Βουλγαρία (46,2%) και στη Ρουμανία (43,1%) τα ποσοστά της
φτώχειας είναι διπλάσια από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Στο άλλο άκρο
βρίσκονται η Τσεχική Δημοκρατία (14%), η Ολλανδία (15,1%) και η
Σουηδία (15,9%).
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι στις τρεις κατηγορίες που είναι πιο
ευάλωτες στη φτώχεια - τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες
και τους μετανάστες, δηλαδή την ηλικία, το φύλο και την εθνότητα -
έχει προστεθεί μια ομάδα πολιτών που δεν μπορεί να περιληφθεί σε
κάποια κατηγορία. <<Πρόκειται για ανθρώπους με επισφαλή εργασία, που
δυσκολεύονται πολύ να βγάλουν τον μήνα και που επιπλέον δεν έχουν
καμιά βοήθεια>>, τονίζει ο Ζοάν Σουμπιράτς, από το Αυτόνομο
Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. <<Είναι άτομα 30 ως 45 ετών, με ή χωρίς
οικογένεια, που δεν λαμβάνουν καμιά κρατική βοήθεια καθώς έχουν κάποιο
εισόδημα και είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι
αν θέλουν να συνεχίσουν να πληρώνουν το δάνειό τους>>.
Υστερα από 15 χρόνια παχέων αγελάδων και δημιουργίας πλούτου, η
κρίση πλήττει ένα μέρος του πληθυσμού που μέχρι το 2007 είχε τις
βασικές του ανάγκες καλυμμένες. Το 2010 ήταν το ευρωπαϊκό Ετος κατά
της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού. Η Στρατηγική της
Λισαβώνας κατέληγε με τη φράση ότι πρέπει να δοθεί ένα τελειωτικό
κτύπημα στη φτώχεια και εγκαινίαζε τη Στρατηγική 2020. Όμως η κρίση
διέλυσε τις καλές προθέσεις. Και ο βασικός στόχος της Στρατηγικής
2020, να περιοριστεί αυτή τη δεκαετία ο αριθμός των φτωχών σε 20
εκατομμύρια, ισοδυναμεί πλέον με ουτοπία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|