 |
|
|  |  |  | 
Τι ισχυρίζονται αμερικανοί επιστήμονες
Τα ψέματα κάνουν κακό στην υγεία
Ιντιάνα(ΗΠΑ)
Μία ζωή εθισμένη στα μικρά και στα μεγάλα ψέματα είναι μια ανθυγιεινή
ζωή, ενώ αντίθετα όσοι άνθρωποι λένε όσο γίνεται λιγότερα ψέματα,
έχουν καλύτερη υγεία και καλύτερες σχέσεις, σύμφωνα με μία νέα
αμερικανική επιστημονική έρευνα, που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν
κάνουν κακό στον οργανισμό μόνο τα σοβαρά ψέματα, αλλά και τα μικρά
αθώα ψεματάκια, τα οποία κανείς λέει πολύ πιο εύκολα.
Όταν κανείς, σύμφωνα με τη μελέτη, καταφέρνει να ελέγξει τον εαυτό του
και να λέει λιγότερα ψέματα, τότε βελτιώνεται η σωματική και ψυχική
υγεία του.
Οι ερευνητές του καθολικού πανεπιστημίου Νοτρ Νταμ στην Ιντιάνα, με
επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχολογίας Ανίτα Κέλι, που παρουσίασαν τη
σχετική μελέτη στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχολογικής
Ένωσης, έκαναν επί δέκα εβδομάδες πειράματα με 110 άτομα, ηλικίας 18
έως 71 ετών, στο πλαίσιο μιας έρευνας για την λεγόμενη «επιστήμη της
τιμιότητας», η οποία χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Τέμπλετον, που
προωθεί γενικότερα τη σχέση επιστήμης και πνευματικότητας.
«Βρήκαμε ότι όσοι συνειδητά μείωναν δραστικά τα ψέματα που έλεγαν κάθε
ημέρα, είχαν σημαντικά καλύτερη υγεία», δήλωσε η Κέλι. Οι μισοί
συμμετέχοντες κλήθηκαν να σταματήσουν να λένε ψέματα στο χρονικό
διάστημα που κράτησε η έρευνα, ενώ οι άλλοι μισοί δεν πήραν ανάλογη
εντολή και συνεπώς μπορούσαν να συνεχίσουν να λένε τα ψεματάκια τους,
όπως έκαναν καθημερινά (και όπως κάνουν συνήθως οι άνθρωποι, είτε το
συνειδητοποιούν, είτε όχι). Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο μέσος
άνθρωπος λέει περίπου 11 ψέματα την εβδομάδα.
Οι ερευνητές κατέγραφαν τη σωματική και ψυχική υγεία και των δύο
ομάδων εθελοντών, καθώς και την ποιότητα των κοινωνικών και
διαπροσωπικών σχέσεων που ανέπτυσσαν οι εθελοντές με τους άλλους
ανθρώπους. Για να έχουν μία πιο σαφή εικόνα για το πόσα ψέματα
πραγματικά έλεγαν οι συμμετέχοντες, οι ερευνητές τους περνούσαν από
τεστ «αλήθειας» με πολύγραφο (σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι μυστικές
υπηρεσίες!).
Έτσι, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όντως υπάρχει σχέση ανάμεσα στον
αριθμό των ψεμάτων και στο επίπεδο της υγείας. Για παράδειγμα, όσοι
εθελοντές έλεγαν τρία ψέματα λιγότερα σε σχέση με την προηγούμενη
εβδομάδα, ανέφεραν την ίδια εβδομάδα -κατά μέσον όρο- τέσσερα λιγότερα
ψυχολογικά παράπονα (ένταση, μελαγχολία κ.α.), αλλά και τρία λιγότερα
σωματικά παράπονα (πονόλαιμος, πονοκέφαλος κ.α.).
Όσοι συστηματικά έλεγαν λιγότερα ψέματα, έως την πέμπτη εβδομάδα του
πειράματος είχαν φθάσει πλέον στο σημείο να νιώθουν πιο τίμιοι
άνθρωποι και, παράλληλα, να δηλώνουν πως είχαν καλύτερη υγεία και
μεγαλύτερη ψυχική ευεξία. Παράλληλα, οι σχέσεις με τους γύρω τους
κυλούσαν πολύ πιο ομαλά.
Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να σταματήσει κανείς να
λέει τα συνήθη ψεματάκια, όπως είπαν οι ερευνητές, η εμπειρία του
πειράματος έδειξε ότι είναι εφικτό τελικά. Μερικές από τις πιο
κλασικές κατηγορίες καθημερινών ψεμάτων περιλαμβάνουν το να
«φουσκώνει» κανείς τα τωρινά και τα παλιά επιτεύγματα, καθώς επίσης να
λέει διάφορες δικαιολογίες (του τύπου «άργησα στη δουλειά γιατί ήταν
άρρωστο το παιδί μου» κλπ).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
