Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Γερμανία-ΗΠΑ

H Deutsche Bank απειλεί την αμερικανική κυβέρνηση με κατάρρευση τού τραπεζικού συστήματος



Πηγή Frankfurter Allgemeine Zeitung.-

Ο Βρετανός επικεφαλής της τράπεζας Τζον Κράιαν (John Cryan) διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ την μείωση του προστίμου ρεκόρ, ύψους 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο έχει επιβληθεί από τις αμερικανικές αρχές λόγω της συμμετοχής της στην φούσκα των ακινήτων. Ο Κράιαν διαθέτει όμως ένα ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του : αν η Deutsche Bank καταστραφεί, τότε επαπειλείται μια παγκόσμια τραπεζική κρίση, έγραψε  η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ).

Βέβαια, έχει διαρρεύσει από κύκλους των διαπραγματευτών ότι το πρόστιμο μαμούθ θα μειωθεί στα 5,4 δισ, δολάρια, αλλά η κατάληξή των συζητήσεων είναι ακόμα ανοικτή. Και παίζονται πολλά, όπως τονίζει η γερμανική εφημερίδα. Το αρχικό ύψος του προστίμου είναι απαράδεκτο κατά τον Βρετανό επικεφαλής του γερμανικού τραπεζικού ιδρύματος. Οι αγορές είναι νευρικές και ουκ ολίγοι παίκτες φοβούνται μια νέα τραπεζική κρίση.

Ο Κράιαν θα μπορούσε κάλλιστα να βρει φρέσκο χρήμα για να ηρεμήσει τα πνεύματα, δεν το κάνει όμως διότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις συστημικές σχέσεις της Deutsche Bank σε παγκόσμιο επίπεδο. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χαρακτήρισε το καλοκαίρι την Deutsche Bank «πλέον επικίνδυνη τράπεζα στον κόσμο», αλλά σχεδόν όλα τα τραπεζιτικά ιδρύματα διεθνώς έχουν δοσοληψίες με τη δική του. Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ασφαλώς δεν επιθυμεί να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα και να διακινδυνεύσει μια νέα τραπεζική κρίση και στην ίδια του τη χώρα.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ανταγωνίστριάς της JP Morgan, η Deutsche Bank μπορεί να αντέξει ένα πρόστιμο μέχρι 4 δισ. δολάρια, από κεί και πάνω θα ήταν προβληματικό. Ο Κράιαν μπορεί λοιπόν να διαπραγματευτεί με τις αμερικανικές αρχές μέχρι αυτό το ποσό ποντάροντας ακριβώς στον κίνδυνο μιας παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης. Αυτό είναι το καλό σενάριο γι αυτόν και την τράπεζά του.

Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να το τραβήξει πολύ χρονικά, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να αποσύρουν τα χρήματά τους οι αποταμιευτές και να τη φέρουν σε δύσκολη θέση. Στην περίπτωση αυτή ο Κράιαν θα πρέπει να προβεί σε αύξηση κεφαλαίου για να μην διακινδυνεύσει τα χειρότερα και θα ήταν και ο χαμένος της υπόθεσης.

Επομένως, δεν έχει άλλη επιλογή από το να διαπραγματευτεί με τους Αμερικανούς τη μείωση του προστίμου . Δεδομένου όμως ότι και για τους Αμερικανούς ο κίνδυνος είναι υψηλός, έχει ελπίδες ότι τελικά θα επιτευχθεί μια ανεκτή για την τράπεζά του συμφωνία, καταλήγει η FAZ.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία