Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Είναι ευλογία από τον Θεό να είσαι Ελληνας» λέει ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου

Ράινς Πρίμπoυς: Ποιός είναι ο ελληνογερμανός που εμπιστεύεται τυφλά ο Τραμπ



Ουάσινγκτον

Να και ένα ενδιαφέρον βιογραφικό, με ευρωπαϊκές ρίζες στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Από πατέρα συνδικαλιστή ηλεκτρολόγο με τευτονική καταγωγή, και μητέρα κτηματομεσίτρια με γονείς από την Μυτιλήνη, ο Ράινς Πρίμπους κληρονόμησε ένα ασυνήθιστο όνομα και μια βαθιά αγάπη για την Ελλάδα. «Είναι ευλογία να είσαι Ελληνας», λέει.

 
Πρώτα από όλα είναι Αμερικανός, βέβαια. Με βαθιά πίστη στην πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Γεννήθηκε στο Νιού Τζέρσι, μεγάλωσε, σπούδασε (νομικά) και πολιτεύθηκε στο Γουισκόνσιν, μία από τις Πολιτείες των λευκών που έδωσαν την απρόσμενη νίκη στον Τραμπ. Ρεπουμπλικάνος, μέχρι το κόκκαλο, ο 44χρονος ελληνογερμανός, θα αναλάβει από τον Ιανούριο μια ισχυρή θέση-κλειδί ως προσωπάρχης στον Λευκό Οίκο του Ντόναλντ Τραμπ. Ο οποίος λέγεται πως τον εμπιστεύεται τυφλά.
 
Ας πάρουμε, λοιπόν, μια ιδέα για το ποιός είναι ο Ράινς (από Ράινχολντ Ρίτσαρντ Ηρακλής), με τα δικά του λόγια.
Για το ασυνήθιστο όνομά του: «Ελεγα πάντα να τι συμβαίνει όταν έχεις Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μάνα. Είναι μια σύγκρουση πολιτισμών, θα μπορούσαμε να πούμε». Για τις ελληνικές ρίζες του: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Ελληνας, είναι μια ευλογία από τον Θεό να είσαι Ελληνας».

Σε μια φράση, τι παρερμηνεύουν πιο συχνά οι περισσότεροι φιλελεύθεροι προοδευτικοί σχετικά με τον συντηρητισμό; «Δεν ξέρω πραγματικά αν το πιστεύουν ή αν είναι απλώς ένα πολιτικό παιχνίδι, αλλά τους αρέσει πολύ να παίζουν αυτήν την ιδέα ότι είμαστε μόνο για τους ανθρώπους που έχουν χρήματα - κάτι το οποίο εγώ το απορρίπτω εντελώς. Δεν προέρχομαι από μια πλούσια οικογένεια. Ο μπαμπάς μου είναι ηλεκτρολόγος. Η μαμά μου γεννήθηκε στο Σουδάν. Η μισή οικογένειά μου ζούσε στην Ελλάδα. Νομίζω ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς οι συντηρητικοί είναι ότι όλοι πρέπει να έχουν την ευκαιρία να βγάλουν καλά χρήματα, και θέλουμε οι άνθρωποι να προκόβουν».

Για το πώς η Ελληνίδα μητέρα του (Δήμητρα, χαϊδευτικά Ρούλα), που καταγόταν από την Μυτιλήνη και γεννήθηκε στο Σουδάν, συνάντησε τον γερμανο-αμερικανό πατέρα του: «Πίσω στη δεκαετία του '60, η Βόρεια Αφρική - όπως μου εξήγησαν - ήταν κάτι σαν τα νέα σύνορα της νότιας Ευρώπης. Ετσι, υπήρχαν πολλοί Ιταλοί και Ελληνες και Ισπανοί που ζούσαν στη βόρεια Αφρική στη δεκαετία του '60. Η μητέρα μου ήταν 19 ή 20 ετών όταν γνώρισε τον μπαμπά μου, και είχε ζήσει στο Χαρτούμ όλη της τη ζωή. Εργαζόταν στην Αμερικανική Πρεσβεία στο Σουδάν. Ο πατέρας μου ήταν στον στρατό στην Αιθιοπία, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μια στρατιωτική βάση, νομίζω στην Ερυθραία. Και γνώρισε την μαμά μου όταν ήταν στο Χαρτούμ».
 
Αγαπημένο του βιβλίο; «Τα Ημερολόγια του Ρίγκαν». Αλλος πολιτικός ήρωάς του; «Ο Αβραάμ Λίνκολν».
 
Ο Ράϊνς παντρεύτηκε, το 1999, την αγαπημένη του από το Λύκειο, την Σάλι, που την γνώρισε στην εκκλησία όταν εκείνος ήταν 18 και εκείνη 16 ετών. Κατέληξαν να πάνε μαζί στον χορό της αποφοίτησης. Εχουν δύο παιδιά, τον 6χρονο Τζακ και την μικρή Γκρέϊς, σχεδόν ενός έτους.
 
«Γέφυρα» προς το κατεστημένο
 
Μεγάλο ατού του πολιτικού Πρίμπους είναι οι άψογες σχέσεις που διατηρεί με το κατεστημένο του Κόμματος ως πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικάνων από το 2011. Ακόμα μεγαλύτερο προσόν είναι η ήρεμη και αδιάλειπτη στήριξη που έδωσε στον Τραμπ, όταν το μισό κόμμα και πολλά υψηλόβαθμα στελέχη έπαιρναν αποστάσεις από τον υποψήφιο πρόεδρο, τότε που φαινόταν σαν βέβαιος ηττημένος στις δημοσκοπήσεις.
 
Στον ρόλο του προσωπάρχη, ο Πρίμπους θα δώσει τον τόνο στον νέο Λευκό Οίκο και θα λειτουργήσει ως «γέφυρα» επαφών και συμφιλίωσης μεταξύ κυβέρνησης και Κογκρέσου, όπου οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την πλειοψηφία, αν και πολλοί βλέπουν ακόμα με μεγάλη καχυποψία τον Τραμπ. Ο Πρίμπους είναι κοντά στον Πολ Ράϊαν, τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο οποίος φέρεται να τον πρότεινε στον Τραμπ.
 
«Είμαι πολύ ευγνώμων προς τον εκλεγέντα Πρόεδρο για αυτή την ευκαιρία να υπηρετήσω εκείνον και το έθνος καθώς θα εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια οικονομία που θα λειτουργεί για όλους, για να εξασφαλίσουμε τα σύνορά μας, να καταργήσουμε και να αντικαταστήσουμε το Οbamacare (σσ το ΕΣΥ του Ομπάμα), και να καταστρέψουμε την ριζοσπαστική ισλαμική τρομοκρατία», ήταν τα πρώτα λόγια του μετά την ανακοίνωση του διορισμού.
 
«Ο αντισυστημικός υποψήφιος Τραμπ που έχτισε την εκστρατεία του ουρλιάζοντας κατά του κατεστημένου διάλεξε τον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικάνων για προσωπάρχη του. Πιο κατεστημένο από τον Πρίμπους δεν γίνεται», σχολίασε το BBC.


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία