 |
|
|  Είχε,ομως,οπως λέει...φαγούρα και...πονάκια΄.
----------------------------------------
ΖΟΥΣΕ ΕΠΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Μ ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ...ΚΑΡΦΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ...ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕ
ΕΔΩ ΜΟΝΤΡΕΑΛ.-(Ανταπόκριση/Τετάρτη Ωρα 2.22μμ)
Γιατροί στον Καναδά αφαίρεσαν την λεπίδα ενός μαχαιριού από την πλάτη ενός άνδρα, τρία χρόνια μετά την επίθεση που είχε δεχτεί με αυτό στη διάρκεια ενός καυγά.
Ο Μπίλι Μακ Νίλι είπε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης ότι είχε φαγούρα και πονάκια, αλλά δεν ήξερε ότι η λεπίδα του μαχαιριού είχε μείνει στην πλάτη του.
Πριν από λίγες μέρες, με το νύχι του ψηλάφησε την λεπίδα των 7,5 εκατοστών.
"Είχα κάνει φυλακή στο παρελθόν. Οι φρουροί ασφαλείας σε ακουμπούν με έναν ανιχνευτή μετάλλων και κάθε φορά που περνούσε από την πλάτη μου...έκανε έναν χαρακτηριστικό θόρυβο", εξηγεί ο Μακ Νίλι.
Όπως είπε ο ίδιος στο πρακτορείο ειδήσεων Canadian Press, τον Απρίλιο του 2010 ενεπλάκη σε έναν καυγά ύστερα από έναν αγώνα πάλης και δέχτηκε πέντε μαχαιριές.
Οι γιατροί στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του έκαναν ράμματα αλλά δεν τον υπέβαλαν σε ακτινογραφία, όπως είπε ο ίδιος. Όταν αργότερα αναζήτησε θεραπεία επειδή είχε ενοχλήσεις, του είπαν ότι είχε υποστεί νευρολογική βλάβη.
Αλλά πριν από λίγες μέρες, όταν ο 32χρονος έξυνε την πλάτη του, το νύχι του σκάλωσε σε κάτι.
"Είπα στον Μπίλι: 'Ένα μαχαίρι προεξέχει από την πλάτη σου'. Φοβήθηκα κι ήμουν έτοιμη να το αφαιρέσω με το τσιμπιδάκι των φρυδιών", είπε η σύντροφός του, Στέφανι Σέιν, στο CBC News.
Τώρα ο Μακ Νίλι σκέφτεται να καταθέσει αγωγή κατά του τμήματος επειγόντων περιστατικών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
