 |
|
|  Πρωτοχρονιά 2016
----------------------------------------
ΗΑΕ
----------------------------------------
Ένας φωτογράφος σώθηκε αφου κρεμάστηκε με ένα σχοινί στο κενό, από τον 48ο όροφο, για να γλιτώσει από την τεράστια πυρκαγιά σε ξενοδοχείο του Ντουμπάι
----------------------------------------
ΝΤΟΥΜΠΑΪ.-
Ένας φωτογράφος κρεμάστηκε χρησιμοποιώντας ένα σχοινί από τον 48ο όροφο και παρέμεινε εκεί να αιωρείται στο κενό για τουλάχιστον μισή ώρα, προκειμένου να γλιτώσει από τις φλόγες που τύλιξαν ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο Ντουμπάι τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς.
Η πυρκαγιά, που είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστούν 16 άνθρωποι, προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές στο ξενοδοχείο πέντε αστέρων The Address Downtown, που βρίσκεται σε έναν ουρανοξύστη 63 ορόφων στο κέντρο του Ντουμπάι, σε κοντινή απόσταση από τον ψηλότερο ουρανοξύστη του κόσμου, το Μπουρζ Χαλίφα (828 μέτρα) κι ενώ χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών πολλοί τουρίστες, είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή για να υποδεχθούν το 2016.
Ο φωτογράφος, που ζήτησε να μην αποκαλυφθούν τα στοιχεία του, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι βρισκόταν με έναν φίλο σε ένα μπαλκόνι του ξενοδοχείου, σε ένα τμήμα του κτιρίου που χρησιμοποιείται από το προσωπικό, προκειμένου να τραβήξει φωτογραφίες για λογαριασμό της εφημερίδας που εργάζεται από το σόου των πυροτεχνημάτων της Πρωτοχρονιάς.
«Έχει ξεσπάσει φωτιά» φώναξε ο φίλος του τρέχοντας προς την πλησιέστερη έξοδο, ενώ ο φωτογράφος έβλεπε «τον καπνό να προσεγγίζει το μπαλκόνι».
Καθώς δε μπορούσε να γνωρίζει ποια ακριβώς ήταν η κατάσταση εντός του κτιρίου και φοβούμενος ότι θα πέθαινε από τις αναθυμιάσεις, συνειδητοποίησε ότι η «μόνη επιλογή που είχε» για να επιβιώσει ήταν να κρεμαστεί από το μπαλκόνι και να περιμένει για βοήθεια.
«Είδα ένα ανθεκτικό σκοινί», το οποίο ήταν δεμένο στην εξωτερική πλευρά της ειδικής πλατφόρμας που χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό των τζαμιών στα παράθυρα του ξενοδοχείου.
«Ξετύλιξα γύρω στα 30 μέτρα, έδεσα το σκοινί στη ζώνη μου και στον φωτογραφικό μου εξοπλισμό και κατέβηκα από το μπαλκόνι».
Το σκοινί «με έσωσε» υπογράμμισε ο ίδιος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
