 |
|
|  Κυριακή 17/1
----------------------------------------
Ιράν/Πυρηνικό πρόγραμμα
----------------------------------------
Χιλιάδες Ιρανοί γιόρτασαν στους δρόμους την άρση των διεθνών κυρώσεων
----------------------------------------
ΤΕΧΕΡΑΝΗ.-
«Είναι μία ιστορική μέρα. Ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για τη χώρα...». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ιρανό πρόεδρο Χασάν Ροχανί, λίγη ωρα μετά την άρση των διεθνών κυρώσεων κατά της χώρας, αποτέλεσμα της υλοποίησης της συμφωνίας μεταξύ της Τεχεράνης και των δυτικών δυνάμεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας. Η δήλωση του προέδρου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους Ιρανούς πολίτες, οι οποίοι κατέκλυσαν τους δρόμους, πανηγυρίζοντας μέχρι το πρωί τη σπουδαία αυτή εξέλιξη για την πατρίδα τους, μετά από ένα διάστημα πολέμων και εμπάργκο πολλών δεκαετιών.
Η ιστορική απόφαση πυροδότησε ένα ατελείωτο ολονύχτιο πάρτι στην Τεχεράνη. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες, διασκεδάζοντας σαν να είχε μόλις απελευθερωθεί η χώρα τους από έναν πολυετή ζυγό. Οι εικόνες που διαδραματίστηκαν στην πρωτεύουσα του Ιράν ήταν πρωτόγνωρες, παρ' ότι οι Ιρανοί, όντας συνειδητοποιημένοι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
Εντούτοις, το στοιχείο που προστέθηκε στο ψηφιδωτό της νέας εποχής του Ιράν, ήταν η ελπίδα. Η άρση των διεθνών κυρώσεων ανοίγει την πόρτα σε επενδύσεις, διεθνείς συμφωνίες και ένα μέλλον δίχως περιορισμούς. Ήδη ο Χασάν Ροχανί απηύθυνε κάλεσμα για επενδύσεις στη χώρα του.
Οι δε πολίτες, δήλωναν ενθουσιασμένοι από την εξέλιξη, καθώς, όπως δήλωναν στα τοπικά ΜΜΕ, θα ανοίξουν δουλειές, θα γίνουν επενδύσεις στη χώρα τους, θα έρθουν σε επαφή με άλλους λαούς και κουλτούρες. «Δεν θα κοιμηθούμε ξανά, με τη σκέψη μας για το τι χειρότερο μας περιμένει την επόμενη μέρα», δήλωσε μία μητέρα δύο παιδιών.
Η συμφωνία και η άρση των κυρώσεων πρόσφερε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στο λαό του Ιράν, εκτινάσσοντας παράλληλα και την αποδοχή του Χασάν Ροχανί.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
