 |
|
|  Παρασκευή 22/1
----------------------------------------
Σερβία
----------------------------------------
Πάμφτωχη ηλικιωμένη κληρονόμησε 600.000 ευρώ και τα χάρισε στους συγχωριανούς της που τη βοηθούσαν επί χρόνια να επιβιώσει
----------------------------------------
ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.-
Μια 86χρονη, πάμφτωχη γυναίκα που ζει κάτω από άθλιες συνθήκες κληρονόμησε πρόσφατα περισσότερα από 600.000 ευρώ, όμως αποφάσισε αμέσως να παραχωρήσει τα χρήματα στους ανθρώπους που την βοηθούν να τα βγάλει πέρα όλα αυτά τα χρόνια.
Η Μαρίγια Ζλάτιτς, η οποία κατοικεί σε μια ορεινή περιοχή κοντά στο Μπόλιεβατς της ανατολικής Σερβίας, ενημερώθηκε ότι κληρονόμησε 940.000 δολάρια Αυστραλίας (611.000 ευρώ) από τον σύζυγό της ο οποίος πέθανε το 2011 στη χώρα αυτή, γράφει η εφημερίδα Vecernje Novosti.
Η ηλικιωμένη ζούσε με μια πενιχρή σύνταξη, ύψους 65 ευρώ τον μήνα. Αντί όμως να κάνει όνειρα πώς να ξοδέψει τα χρήματα, προτίμησε να συνεχίσει την ταπεινή ζωή της, στο ίδιο ερειπωμένο σπίτι όπου έμενε, και να δώσει τα χρήματα στους ανθρώπους που την έχουν στηρίξει.
Οι φίλοι της Μαρίγια ζουν σε ένα γειτονικό χωριό, σε απόσταση δύο ωρών με τα πόδια από το καλύβι της. Την επισκέπτονται όμως πολύ συχνά για να της δώσουν τρόφιμα και ξύλα για τη σόμπα της.
"Δεν χρειάζομαι χρήματα, για αυτό τα χάρισα. Αυτοί, τα έχουν ανάγκη. Η σύνταξή μου των 8.000 δηναρίων (65 ευρώ) μου αρκεί", είπε η Ζλάτιτς.
Η Μαρίγια και ο σύζυγός της ο Μομτσίλο, που ήταν μαραγκός, μετανάστευσαν το 1956 στην Αυστραλία. Εκείνη όμως επέστρεψε στη Σερβία δύο χρόνια αργότερα, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της, και δεν ξαναέφυγε ποτέ από τη χώρα. Είχε μόνο σποραδική επαφή με τον Μομτσίλο ο οποίος, όπως πίστευαν οι συγχωριανοί της, είχε αποκτήσει πολλές φάρμες με βοοειδή στην Αυστραλία, αφηγήθηκε στην εφημερίδα ένας από τους φίλους της Ζλάτιτς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
