 |
|
|  Παρασκευή 29/1
----------------------------------------
Βρετανία
----------------------------------------
Σε κάθειρξη 23 ετών καταδικάστηκε ένας δήθεν "μαοϊστής γκουρού" για τον βιασμό δύο γυναικών
----------------------------------------
ΛΟΝΔΙΝΟ.-
Δικαστήριο του Λονδίνου καταδίκασε σήμερα σε κάθειρξη 23 ετών έναν "μαοϊστή γκουρού" ο οποίος κατηγορήθηκε για τον βιασμό δύο γυναικών ενώ κρατούσε σε απομόνωση από τον έξω κόσμο την κόρη του επί 30 χρόνια.
Ο Αραβίνταν Μπαλακρίσναν ή "σύντροφος Μπάλα", όπως είναι γνωστότερος, 75 ετών σήμερα, ίδρυσε τη δεκαετία του 1970 το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Ινστιτούτο Εργατών για τη Σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ. Σύμφωνα με τις εισαγγελικές αρχές, επρόκειτο στην ουσία για μια "αίρεση" που είχε ως στόχο "την ανατροπή του φασιστικού βρετανικού κράτους".
Στη δίκη του ο Μπαλακρίσναν αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, αυτός ο "χαρισματικός ρήτορας", κατάφερε αρχικά να προσελκύσει γύρω στους 100 "πιστούς" όμως σταδιακά η επιρροή του μετριάστηκε και στο τέλος απέμεινε με έναν πολύ μικρό κύκλο οπαδών: μόνο έξι γυναίκες —μεταξύ των οποίων και η σύζυγός του— που "τον λάτρευαν σαν θεό".
"Ζούσαν μέσα στη βία, τον φόβο και την απομόνωση", τρομοκρατημένες από έναν άνδρα που "τους είχε κάνει πλύση εγκεφάλου" και τις είχε πείσει ότι είχε υπό τον έλεγχό του "το φεγγάρι, τον ήλιο, τη φωτιά και τον αέρα".
Ο Μπαλακρίσναν είχε επιτεθεί σε δύο από τις γυναίκες και τις εξανάγκασε να προβούν σε "εξευτελιστικές, ταπεινωτικές πράξεις". Μάλιστα, αφού βίασε τη μία από αυτές "της είπε ότι την εξάγνισε".
Ο Μπαλακρίσναν ξυλοκοπούσε επίσης την κόρη του, την Κέιτι Μόργκαν-Ντέιβις, από την ηλικία των 4 ετών για να ξορκίσει τις "φασιστικές τάσεις" της, όπως έλεγε ο ίδιος. Δεν την άφηνε να πάει στο σχολείο και να έχει φίλους, αποκόβοντάς την από τον έξω κόσμο. Η Κέιτι δεν είχε βγει σχεδόν ποτέ από το σπίτι μέχρι το 2013, όταν βρήκε το κουράγιο να το σκάσει, με τη βοήθεια μιας οργάνωσης. "Ήταν φρικτό, απάνθρωπο και εξευτελιστικό. Αισθανόμουν σαν πουλί με κομμένα τα φτερά μέσα σ' ένα κλουβί", είχε δηλώσει τότε στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
