 |
|
|  Τετάρτη 13/7
----------------------------------------
ΗΠΑ
----------------------------------------
Ο Ομπάμα καλεί τους Αμερικανούς να συμφιλιωθούν μετά την επίθεση στο Ντάλας
----------------------------------------
ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ.-
Στέκονταν στη σειρά, κρατώντας τα χέρια ενώ τραγουδούσε μια χορωδία, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, λευκοί και μαύροι, πολιτικοί και αστυνομικοί. Με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και τον προκάτοχό του Τζόρτζ Μπους τον νεότερο επικεφαλής, τίμησαν τους πέντε αστυνομικούς του Ντάλας που σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, και προέτρεψαν τους Αμερικανούς να σταθούν υπεράνω των φυλετικών διαχωρισμών και να απορρίψουν την απελπισία.
Η σκηνή ξετυλίχθηκε σε τελετή για να τιμήσει τη μνήμη των αστυνομικών μια εβδομάδα αφότου οι Αμερικανοί συγκλονίστηκαν από εικόνες βίντεο που έδειχναν εξοργισμένα πλήθη να διαμαρτύρονται για τους φόνους από αστυνομικούς μαύρων ανδρών στη Λουιζιάνα και την Μινεσότα και άκουσαν τις κραυγές από την επίθεση του μαύρου ελεύθερου σκοπευτή και πρώην στρατιώτη την Πέμπτη εναντίον της αστυνομίας στο Ντάλας, Τέξας, ο οποίος είχε πει ότι ήθελε να "σκοτώσει λευκούς άντρες".
"Ανοίγουμε την τηλεόραση ή περιηγούμαστε στο διαδίκτυο, και μπορούμε να δούμε ότι σκληραίνουν οι θέσεις και ότι τραβιώνται κόκκινες γραμμές και ότι οι άνθρωποι οπισθοχωρούν στη γωνιά του ο καθένας", είπε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. "Καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι Αμερικανοί. Ωστόσο, Ντάλας, είμαι εδώ για να πώ ότι πρέπει να απορρίψουμε την τόση απελπισία. Είμαι εδώ για να επιμείνω ότι δεν είμαστε όσο χωρισμένοι φαινόμαστε", τόνισε ο Ομπάμα.
Σε μια αυθόρμητη εκδήλωση ενότητας, ο Ομπάμα και η πρώτη κυρία Μισέλ Ομπάμα, ο πρώην πρόεδρος Μπους και η σύζυγός του Λόρα, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και η σύζυγός του Τζιλ, ο δήμαρχος Μάικ Ρόλινγκς, ο αρχηγός της αστυνομίας Ντέιβιντ Μπράουν και άλλοι στη σκηνή κρατούσαν τα χέρια στο τέλος της τελετής καθώς μια χορωδία τραγουδούσε το παραδοσιακό πατριωτικό τραγούδι "The Battle Hymn of the Republic".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
