 |
|
|  Παρασκευή Ωρα 10.01πμ
---------------------------------------
Ο "δικαστής τής πλάκας" αργότερα ζήτησε συγγνώμη
--------------------------------------
Δικαστής...κατάφερε και επέβαλε ποινή φυλάκισης μόλις ενός μήνα στον βιαστή μιας 14χρονης, η οποία μάλιστα αυτοκτόνησε΄.
---------------------------------------
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Συγγνώμη ζήτησε ένας δικαστής από τη Μοντάνα επειδή καταδίκασε σε φυλάκιση μόνο ενός μήνα τον καθηγητή βιαστή μιας 14χρονης, η οποία στη συνέχεια αυτοκτόνησε, θεωρώντας ότι το θύμα "είχε υπό τον έλεγχό του την κατάσταση".
Ο δικαστής Τζ. Τοντ Μπο καταδίκασε τον καθηγητή Στέισι Ράμπολντ σε κάθειρξη 15 ετών, αφού ο κατηγορούμενος ομολόγησε ότι βίασε την ανήλικη Σερίς Μοράλες. Αμέσως μετά ωστόσο ανέστειλε την εκτέλεση της ποινής, επιβάλλοντάς του να εκτίσει μόνο 31 ημέρες.
Κατά τη διάρκεια της ακρόασης για την επιβολή της ποινής, ο δικαστής είχε δηλώσει ότι η 14χρονη "φαινόταν μεγαλύτερη από την πραγματική ηλικία της" και ότι "είχε εξίσου τον έλεγχο" με τον δράστη.
"Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν ή τι προσπαθούσα να πω. Ήταν μια βλακεία, ένα λάθος", είπε ο δικαστής σε συνέντευξη που παραχώρησε στην τοπική εφημερίδα The Billings Gazette.
Η μητέρα της κοπέλας, η Ολία Χάνλον, που ήταν παρούσα κατά την ανακοίνωση της απόφασης, σε μια γραπτή δήλωσή της τόνισε ότι "ο βιασμός γίνεται αποδεκτός εάν ρίχνουμε την ευθύνη στο θύμα ακόμη και αν ήταν 14 ετών".
Η Σερίς αυτοκτόνησε σε ηλικία 17 ετών και η μητέρα της υποστηρίζει ότι ο βιασμός της, τρία χρόνια νωρίτερα, ήταν μία από τις βασικές αιτίες που την οδήγησαν στην πράξη αυτή.
Οι εισαγγελικές αρχές της Μοντάνας θα επανεξετάσουν την ποινή του Ράμπολντ. Στην Πολιτεία αυτή ο νόμος δίνει το δικαίωμα στον δικαστή να επιβάλει την ποινή της αρεσκείας τους στους κατηγορούμενους που ομολογούν ότι είχαν σεξουαλικές επαφές με ανήλικους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
