 |
|
|  Κυριακή Ωρα 12.44μμ
----------------------------------------
Για τις σφαγές που διέπραξε
----------------------------------------
ΑΥΣΤΡΑΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ-ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΛΑΒΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
---------------------------------------
ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ.-(Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Η απειλή του υπουργού Εξωτερικών Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, να μη δοθούν βίζες σε Αυστραλούς πολιτικούς της Νέας Νότιας Ουαλίας, μετά την αναγνώριση των γενοκτονιών, έχει επεκτάσεις πέραν της αίθουσας του συγκεκριμένου πολιτειακού Κοινοβουλίου.
Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, όπως ανάφερε χαρακτηριστικά στη Βουλή ο βουλευτής και ιερωμένος Φρεντ Νάϊλ ο οποίος αντέδρασε, για άλλη μια φορά, έντονα στις τουρκικές απειλές.
«Υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, άλλες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και άλλες όχι, αιχμαλώτων πολέμου, ημερολόγια και επιστολές Αυστραλών και Νεοζηλανδών, που υπήρξαν οι ίδιοι μάρτυρες ή άκουσαν, από πρωτογενείς πηγές, για τα κακουργήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος των γηγενών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
To ημερολόγιο του στρατιώτη Ντάνιελ Κρίντον, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος στις 28 Ιουνίου 1915 στην Καλλίπολη, δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα παρόμοιου υλικού που βρίσκεται στο Αυστραλιανό Πολεμικό Μουσείο της Καμπέρας. Μεταξύ άλλων αναφέρει, πώς κρυβόταν, πριν τη σύλληψή του σε διάφορες κρυψώνες, πότε σε μοναστήρια και άλλοτε σε ναούς, όπου πήρε και ζωντανές μαρτυρίες. Στο ημερολόγιό του λοιπόν, 2 Φεβρουαρίου 1916, μεταξύ άλλων, γράφει: « Ο κόσμος, εδώ λέει ότι οι Τούρκοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο και διακόσιες πενήντα χιλιάδες». Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1917,σε ηλικία 23 ετών, κατά πάσα πιθανότητα στην 'Αγκυρα, χωρίς να είναι σ' ένα συγκεκριμένο μνήμα σήμερα, αλλά απλά να μνημονεύεται στο Πολεμικό Νεκροταφείο στο Ιράκ».
Στην ίδια ομιλία του ο Φρεντ Νάϊλ, μέσα στη Βουλή της Νέας Νότιας Ουαλίας, θα αναφερθεί στη γραπτή μαρτυρία του στρατηγού Στάνλεϊ Σάβιτζ, που ανήκε σ' ένα μικρό σώμα 'Αγγλων στρατιωτών μεταξύ των οποίων ήταν και 22 Αυστραλοί, που είχε αποσπαστεί προκειμένου να κρατήσουν τους Τούρκους από την είσοδό τους στην Περσία και το Ινδικό μέτωπο: «Οι άτυχες γυναίκες ένοιωθαν τόση ανακούφιση όταν μας είδαν που έκλαιγαν με λυγμούς, φιλώντας τα χέρια και τα υποδήματά μας, ευχαριστώντας φωναχτά το Θεό που μας έστειλε, να τις σώσει από τις απάνθρωπες επιθέσεις των Τούρκων. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να τις σώσουμε όλες. Με τη συγκίνηση να μας έχει κόψει την ανάσα από τις γοερές κραυγές και τους θρήνους τους, προσπαθήσαμε να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες».
Ο Φρεν Νάϊλ είπε ότι «είναι δικαίωμα μνήμης , τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συνολικό επίπεδο. Από πότε το να θυμάται κανείς το παρελθόν, αποτελεί πράξη μίσους;»
O ίδιος, αναφερόμενος στην ομιλία του πρωθυπουργού της Ν.Ν. Ουαλίας, Μπέρι Ο' Φάρελ, για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, επανέλαβε ότι «έχουμε χρέος να μην ξεχνάμε τα ιστορικά αυτά γεγονότα, ώστε να αποφύγουμε να επαναληφθούν παρόμοια κακουργήματα στο μέλλον».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
