Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δευτέρα 28/11 ---------------------------------------- "Mάννα" εξ ουρανού για τούς κατοίκους ενός χωριού ---------------------------------------- Ζάμπλουτος,αλλά ανύπανδρος, συγχωριανός τους, τους έκανε όλους με τη διαθήκη του εκατομμυριούχους! ----------------------------------------

Πηγή Daily Mail.-

Οι περίπου 80 κάτοικοι του μικρού χωριού Cerezales del Condado στην Ισπανία έγιναν όλοι εκατομμυριούχοι μέσα σε μια στιγμή. Τη στιγμή που άνοιξε η εκκεντρική διαθήκη του διάσημου Antonino Fernández. Ίσως να μην είναι τόσο γνωστό το όνομά του αλλά όλοι ξέρουμε το προϊόν που τον έκανε διάσημο: τη μπίρα Corona. Το Cerezales del Condado είναι η γενέτειρα του Fernández, ο οποίος αγαπούσε πολύ το χωριό του. Γεννήθηκε σε οικογένεια με 13 παιδιά- ήταν το 11ο- και μετανάστευσε στο Μεξικό το 1949 σε ηλικία 32 ετών. Έγινε διευθύνων σύμβουλος της Grupo Modelo, της ζυθοποιίας που παράγει την Corona. Πέθανε σε ηλικία 99 ετών κι ενώ είχε ήδη γίνει δισεκατομμυριούχος, σύμφωνα με τη Daily Mail. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, σχεδόν 200 εκατομμύρια ευρώ προορίζονται για τους κατοίκους του Cerezales. Με μια απλή διαίρεση καταλαβαίνουμε πως ο κάθε ένας κάτοικος θα δει στο τέλος του τραπεζικού του λογαριασμού να προστίθενται πολλά μηδενικά. Ο Fernández γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου του 1917, πάμφτωχος, και σε ηλικία 14 ετών αναγκάστηκε λόγω της ανέχειας των γονιών του να αφήσει το σχολείο. Μετά τον ισπανικό εμφύλιο μετακόμισε στην πόλη Leon όπου παντρεύτηκε τη σύζυγό του Cinia González Díez. Το 1949 ο θείος της γυναίκας του, ιδιοκτήτης της Grupo Modelo, προσκάλεσε το ζευγάρι να μετακομίσει στο Μεξικό και ο Fernández άρχισε να δουλεύει την αποθήκη της ζυθοποιίας. Άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει δουλεύοντας σε ολοένα υψηλότερες θέσεις και το 1971 έγινε διευθύνων σύμβουλος συμβάλλοντας στη διάδοση της Corona όχι μόνο στο Μεξικό, όπου είναι η πιο δημοφιλής μπίρα, αλλά και στην ανάδειξή της σε εξαγωγικό «φαινόμενο». Έμεινε στη θέση αυτή έως το 1997 και ως πρόεδρος του ΔΣ έως το 2005 παραδίδοντας στη συνέχεια τη σκυτάλης τον ανιψιό του Carlos Fernández González. Σύμφωνα με τη Daily Mail, η Corona Extra είναι δεύτερη εισαγόμενη μπίρα στις ΗΠΑ με πωλήσεις 693 εκατ. δολαρίων. «Δεν είχαμε ποτέ λεφτά στο παρελθόν, δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς τον Antonino», σχολίασε στην εφημερίδα ο Maximino Sanchez, ιδιοκτήτης του μοναδικού μπαρ του χωριού. Ο Fernández ήταν γνωστός φιλάνθρωπος- είχε βραβευτεί για την προσφορά του από τον βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος- και δεν ξέχασε ποτέ τη γενέτειρά του. Στην πόλη Leon ίδρυσε την οργάνωση Soltra που προσφέρει εργασιακές ευκαιρίες σε ανθρώπους με αναπηρίες. Παρόμοια εταιρεία λειτουργεί και στο Μεξικό. Ίδρυσε επίσης και το «Cerezales Antonino y Cinia Foundation» στην πατρίδα του το 2009, για να υποστηρίξει την αγροτική δραστηριότητα στην περιοχή.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία