 |
|
|  Τετάρτη 7/12
----------------------------------------
Φύση και Ζωή
----------------------------------------
Γιγάντια ρωγμή εξαπλώνεται ανησυχητικά στην άκρη της Ανταρκτικής
----------------------------------------
Πηγή nasa.gov.'
Ένα χάσμα βάθους 500 μέτρων όλο και μεγαλώνει σε μια από τις πλάκες πάγου που επιπλέουν έξω από τις ακτές της Ανταρκτικής, δείχνουν οι τελευταίες παρατηρήσεις της NASA. Και όταν η ρωγμή φτάσει στην άλλη άκρη, θα γεννήσει ένα παγόβουνο σχεδόν διπλάσιο σε έκταση από την Εύβοια.
Η ρωγμή βρίσκεται στην κρηπίδα πάγου Larsen C, στο άκρο της Ανταρκτικής Χερσονήσου, απέναντι από το νότιο άκρο της Νοτίου Αμερικής. Ήδη έχει πλάτος 300 μέτρα και μήκος 112 χιλιόμετρα, εκτιμά η NASA με βάση τις θεαματικές αεροφωτογραφίες που λήφθηκαν στις 10 Νοεμβρίου.
«Η ρωγμή διαπερνά εντελώς την παγοκρηπίδα, δεν καλύπτει όμως όλο το πλάτος της -όταν αυτό συμβεί, θα δημιουργήσει ένα παγόβουνο περίπου στο μέγεθος του Ντέλαγουεαρ» αναφέρει η υπηρεσία σε ανακοίνωσή της. Η πολιτεία του Ντέλαγουεαρ έχει έκταση 6.452 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Τι σημαίνει για τον πλανήτη η κατάρρευση του Larsen C;
----------------------------------------
Η κατάρρευση του Larsen C και ο σχηματισμός του γιγάντιου παγόβουνου δεν θα ανέβαζε τη στάθμη της θάλασσας, δεδομένου ότι ο πάγος επιπλέει ήδη στο νερό σαν παγάκι στο ποτήρι.
Ωστόσο, οι κρηπίδες πάγου που περιβάλλουν την Ανταρκτική φρενάρουν τη ροή των παγετώνων προς τον ωκεανό, και η εξαφάνισή τους θα μπορούσε να επιταχύνει σημαντικά την απώλεια πάγου από την ξηρά, η οποία ανεβάζει τη στάθμη.
Και η κλιματική αλλαγή φαίνεται ότι επιταχύνει δραματικά την απώλεια πάγου από τα άκρα των κρηπίδων.
Η διαδικασία που παρακολουθεί τώρα η NASA έχει εξάλλου επαναληφθεί: το Larsen C βρίσκεται δίπλα σε μια μικρότερη κρηπίδα πάγου, το Larsen Β, η οποία διαλύθηκε το 2002 λόγω μιας παρόμοιας ρωγμής.
Το συμβάν, από το οποίο σχηματίστηκε παγόβουνο στο μέγεθος του Λουξεμβούργου, χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη κατάρρευση παγετώνα τα τελευταία 10.000 χρόνια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
