Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Παρασκευή Ωρα 1.21μμ ---------------------------------------- Ιταλία-Ναυάγιο ---------------------------------------- Σκηνές απελπισίας στις ακτές της Λαμπεντούζα ----------------------------------------

ΡΩΜΗ.-(Ξένα Πρακτορεία)

Ο Αλεσάντρο Μαρίνο συγκρατεί μετά βίας τα δάκρυά του καθώς περιγράφει τις απελπισμένες προσπάθειές του να σώσει από τη θάλασσα εκατοντάδες μετανάστες μετά το ναυάγιο του πλοίου ανοικτά του νησιού της Λαμπεντούζα. "Περνούσαμε τη νύκτα στο σκάφος μας. Ακούσαμε φωνές και σπεύσαμε να δούμε τι συμβαίνει, και εκεί, βρεθήκαμε σε έναν εφιάλτη. Υπήρχαν 150 μέ 200 άνθρωποι στο νερό. Καταφέραμε να σώσουμε 47, περισσότερους, και κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε κι΄εμείς", λέει. Ο Αλεσάντρο Μαρίνο και η φίλη του Σαράνα Μπουονοκόρσο ήταν από τους πρώτους που έφθασαν στο σημείο του ναυαγίου του πλοίου που μετέφερε 500 αφρικανούς μετανάστες από την Ερυθραία και τη Σομαλία που είχαν επιβιβασθεί στη Λίβυη με προορισμό τις βόρειες ακτές της Μεσογείου. Το πλοίο πήρε φωτιά πριν βυθιστεί σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τις ακτές της Λαμπεντούζα. "Πολλοί φώναζαν. Ηταν γυμνοί για να επιπλέουν όσο το δυνατόν περισσότερο", λέει η Σαράν Μπουονοκόρσο με τα χαρακτηριστικά της τραβηγμένα από την εξάντληση. Μερικοί από τους επιζώντες με το που ανέβαιναν στο σκάφος του ζευγαριού βοηθούσαν αυτούς που ακολουθούσαν να σκαρφαλώσουν, λέει η νεαρή γυναίκα που θυμάται πώς οι φωνές εξασθενούσαν καθώς περνούσε η ώρα. Περί τους 150 διασώθηκαν, όμως 130 ανασύρθηκαν νεκροί και 200 αγνοούνται. Οι επιζώντες διηγήθηκαν πώς έβαλαν φωτιά σε μία κουβέρτα για να τραβήξουν την προσοχή των λιμενικών, καθώς το πλοίο είχε αρχίσει να βυθίζεται. Ομως η φωτιά επεκτάθηκε. Τότε, πανικόβλητοι οι επιβαίνοντες, έτρεξαν προς τη μία πλευρά του πλοίου, προκαλώντας την ανατροπή και τη βύθισή του. Δεκάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι στα αμπάρια του πλοίου που βρίσκεται πλέον σε βάθος 40 μέτρων. Ο Πιέτρο Μπαρτόλο, ο γιατρός του νησιού, εξηγεί ότι περιθάλπει μετανάστες που φθάνουν στο νησί της Λαμπεντούζα από το 1991, ανάμεσά τους και επιζήσαντες πολλών ναυαγίων. Ομως, ποτέ δεν έχει ξαναδεί τέτοια τραγωδία. "Το πιο σκληρό είναι να βλέπεις τα πτώματα των παιδιών. Δεν είχαν καμία ελπίδα να σωθούν...δεν παίρνει πολλή ώρα να πεθάνει κανείς μέσα στα κύματα και το κρύο". Τα διαθέσιμα στο νησί φέρετρα δεν επαρκούν, γι΄αυτό δεκάδες στέλνονται εσπευσμένα από την ηπειρωτική χώρα. Οι 6.000 κάτοικοι του νησιού είναι συνηθισμένοι στην υποδοχή απελπισμένων μεταναστών που κατά κύματα επιχειρούν να φθάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές, αλλά ποτέ δεν έχουν αισθανθεί τόσο ανήμποροι. "Υπήρχε επείγουσα ανάγκη. Επιστρατεύσαμε τα σκάφη μας μόλις ακούσαμε τι συμβαίνει, αλλά για πολλούς, για τους περισσότερους από αυτούς του φτωχούς ανθρώπους, ήταν πια πολύ αργά. Ας τους προστατεύσει ο Θεός", λέει μία κάτοικος του νησιού. Οι κάτοικοι της Λαμπεντούζα ετοιμάζουν μία επιμνημόσυνη τελετή για τα θύματα του ναυαγίου και φοβούνται ότι με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν αυτήν την εποχή και άλλοι μετανάστες θα επιχειρήσουν το ταξίδι. Σύμφωνα με το δίκτυο Migreurop, μία μη κυβερνητική οργάνωση με έδρα το Παρίσι, σε διάστημα 20 ετών, 17.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να φθάσουν στην Ευρώπη.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία