 |
|
|  Κυριακή 22/1
----------------------------------------
ΠΗΡΕ ΑΕΡΑ Η ΚΥΡΙΑ ΠΑΓΩΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΙΟΥ...
----------------------------------------
TOΛΜΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ Η ΠΑΟΛΑ!!!
----------------------------------------
Πηγή Real.-
Η Πάολα, σε μια από τις σπάνιες εφ' όλης της ύλης συνεντεύξεις της μίλησε για την πορεία της έως σήμερα, τα πρώτα χρόνια στο τραγούδι και πώς έφτασε να είναι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Μάλιστα, μίλησε για την μεγάλη αγάπη που είχε στο Μανώλη Αγγελόπουλο και για την μεγάλη φωνή του ελληνικού τραγουδιού, Στέλιο Καζαντζίδη.
«Ο Καζαντζίδης, που είναι η μεγαλύτερη φωνή από όλες, τραγουδούσε 40 τραγούδια για τον πόνο και άλλα τόσα για τη μετανάστευση. Δεν αρκούσε να πει δυο-τρία για το κάθε θέμα; Άρα, ζητούσε και του έγραφαν τραγούδια γι' αυτά. Άρα τα εκμεταλλευόταν. Έκανε κατάχρηση στον πόνο, στην απονιά, στην αδικία. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος δεν το έκανε ποτέ αυτό. Μακάρι να τον είχα γνωρίσει. Οι παλιοί μετρ στα μαγαζιά που τραγουδούσα και η μητέρα μου, μου λένε ότι του μοιάζω πολύ», είπε χαρακτηριστικά στη Real.
Η τραγουδίστρια αποκάλυψε πώς ξεκίνησε την καριέρα της και γιατί έφυγε από το μουσικό σχολείο που την είχαν γράψει οι γονείς της: «Οι γονείς μου, μεταξύ των άλλων, τραγουδούσαν. Η μητέρα μου πουλούσε βιβλία και ο πατέρας μου ασχολήθηκε με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Άρχισα από τα χρόνια του Δημοτικού να τραγουδάω. Στη Γ' Γυμνασίου με έγραψαν στο Μακεδονικό Ωδείο. Ήθελα να μάθω ούτι. Εκεί δεν είχαν ούτι. Είχαν μόνο πιάνο. Σηκώθηκα κι έφυγα. Μόνη μου έκανα ό,τι έκανα. Η μητέρα μου, όμως, πρέπει να έχει παίξει κάποιο ρόλο. Είναι μέσα στις πέντε καλύτερες φωνές που έχω ακούσει ποτέ. Από το Δημοτικό ήξερα ότι θα ανέβω εκεί πάνω»...
Η Πάολα εξομολογείται, στην συνέντευξή της πως ο μεγαλύτερος πόνος που βίωσε ήταν το πένθος, από τον θάνατο του πατέρα της. Ούτε χωρισμοί ούτε έρωτες την έκαναν ποτέ να πονέσει γιατί πάντα έφευγε. Εκτός από τον άνθρωπο που παντρεύτηκε με τον οποίο δηλώνει ότι οι ψυχές τους είναι ακόμα μαζί παρά τον χωρισμό τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
