 |
|
|  Τετάρτη Ωρα 11.31πμ
----------------------------------------------------
Αποκαλυπτική έρευνα
----------------------------------------------------
Τι χάνουμε στη ζωή μας με το να είμαστε συνεχώς online
---------------------------------------------------
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.(Ξ'ενα Πρακτορεία)
Όσο περισσότερο κανείς περνάει την ώρα του στο διαδίκτυο, τόσο η ζωή του στερείται από διάφορα ζωτικά πράγματα, όπως ύπνο, φίλους και παραγωγικότητα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική έρευνα, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι δεν κάνουμε όσο είμαστε online».
Η μελέτη του Ινστιτούτου Τεχνολογικής Πολιτικής της Ουάσιγκτον, με επικεφαλής τον Σκοτ Γουόλστεν, σύμφωνα με τη βρετανική «Ντέιλι Μέιλ», δείχνει ότι για κάθε ώρα που ένας άνθρωπος περνάει online, εργάζεται κατά μέσο όρο 16 λεπτά λιγότερα.
Ακόμα, για κάθε μια ώρα online, κανείς χάνει επτά λεπτά ύπνου τα βράδια, ενώ περνάει 17 λεπτά λιγότερα στον «έξω» κόσμο (τον πραγματικό). Επίσης, διαπιστώνεται πως μετά το 2006, τουλάχιστον στις ΗΠΑ (αλλά κάτι ανάλογο προφανώς συμβαίνει και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες) οι άνθρωποι περνάνε συνολικά 18 λιγότερες ημέρες τον χρόνο με παρέες φίλων (δια ζώσης και όχι ηλεκτρονικές).
Όπως είπε ο Σκοτ Γουόλστεν, η νέα έρευνα αναδεικνύει τις οικονομικές και άλλες επιπτώσεις του διαδικτύου από την αρνητική οπτική γωνία, καθώς κάθε ώρα online αναπόφευκτα γίνεται σε βάρος κάποιας άλλης δραστηριότητας. Έτσι, για παράδειγμα, για κάθε online λεπτό οι άνθρωποι παρακολουθούν κατά μέσο όρο 0,28 λιγότερα λεπτά τηλεόραση, πράγμα που ισοδυναμεί με 16,8 λεπτά την ώρα.
Εξάλλου, όσο πιο νέος είναι ο «σέρφερ» του Ίντερνετ, τόσο λιγότερο διαβάζει τα μαθήματά του. Για παράδειγμα, στην ηλικία των 15 έως 19 ετών, ο μέσος έφηβος, κυρίως εξαιτίας του «κολλήματός» στα κοινωνικά δίκτυα (Facebook, Twitter κ.α.), για κάθε online λεπτό χάνει σχεδόν 0,3 λεπτά σχολικής μελέτης.
Σύμφωνα με την έκθεση του Ινστιτούτου Τεχνολογικής Πολιτικής, η ενασχόληση με τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα είναι η πιο ευρέως διαδεδομένη online δραστηριότητα (22,5%) και ακολουθούν σε απόσταση τα online βιντεοπαιγνίδια (9,8%).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
