 |
|
|  Παρασκευή Ωρα 5.45μμ
----------------------------------------
Γαλλία
----------------------------------------
Απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών ο διάσημος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ
----------------------------------------
ΠΑΡΙΣΙ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών στο Παρίσι ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ, δημιουργός των διάσημων μυθιστορημάτων της σειράς SAS, "από επιπλοκές μίας νόσου από την οποία υπέφερε χρόνια", ανακοίνωσε σήμερα μέσω Twitter ο δικηγόρος του Ερίκ Μορέν.
"Επιθυμία του ήταν ο θάνατός του να ανακοινωθεί με αυτόν τον τρόπο", διευκρίνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Μορέν.
Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, οι New York Times χαρακτήρισαν τον ντε Βιλιέ ως τον συγγραφέα κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων που «γνώριζε πάρα πολλά».
Συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο ντε Βιλιέ σπούδασε δημοσιογραφία στο Παρίσι.
Αφού εργάστηκε ως ξένος ανταποκριτής μέχρι το 1965, ξεκίνησε να γράφει κατασκοπευτικά μυθιστορήματα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας είχε δηλώσει πρόσφατα ότι αγνοεί τον ακριβή αριθμό των πωληθέντων από το 1965 βιβλίων του, ωστόσο υπολόγιζε ότι σε όλες τις χώρες έχουν κυκλοφορήσει από 120-150 εκατομμύρια αντίτυπα.
Έγινε ιδιαίτερα γνωστός χάρη στα βιβλία των περιπετειών «SAS», με κεντρικό ήρωα τον αυστριακό πρίγκιπα και μυστικό πράκτορα Μάλκο. Έγραψε σχεδόν 200 βιβλία της σειράς SAS τα οποία σύμφωνα με τους New York Times έχουν πουλήσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, γεγονός που κατατάσσει το έργο του δίπλα στις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ του Ίαν Φλέμινγκ.
Μάλιστα, ο αριθμός πωλήσεων των βιβλίων του σημειώθηκε ενώ ο ντε Βιλιέ υπήρξε σχεδόν άγνωστος στις ΗΠΑ.
Εξηγώντας την επιτυχία τους ο ντε Βιλιέ έλεγε: «Είναι δημοσιογραφία σε μορφή μυθιστορήματος, ένα είδος φωτογραφίας μιας χώρας στο γεωπολιτικό πλάνο».
Τα τελευταία 50 χρόνια, ο ντε Βιλιέ έγραφε τέσσερα με πέντε βιβλία της σειράς SAS τον χρόνο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
