 |
|
|  Κυριακή Ωρα 9.17πμ
------------------------------------------
Ομογενής κέρδισε ένα εκ. ευρώ στην τηλεοπτική εκπομπή της γερμανικής κρατικής λοταρίας SKL
------------------------------------------
ΜΟΝΑΧΟ.-(Ανταπόκριση)
Κατά ένα εκατομμύριο ευρώ πλουσιότερος έγινε ο ομογενής Γεώργιος Βαλαβάνης, που ήταν ο υπερτυχερός της τηλεοπτικής εκπομπής που διοργάνωσε η γερμανική κρατική λοταρία SKL, στο Μόναχο.
Η ανακοίνωση του ονόματός του 51 χρόνων Γιώργου Βαλαβάνη, με καταγωγή από τη Σαμοθράκη, ήταν το αποκορύφωμα του μεγάλου τηλεοπτικού σόου με τίτλο «Ημέρα της τύχης», που διοργάνωσε στο Μόναχο η γερμανική κρατική λοταρία SKL και είχε 20 υποψήφιους και έξι γύρους θεαματικών παιχνιδιών.
Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Με τα χέρια σηκωμένα στον αέρα και ένα πλατύ χαμόγελο υποδέχθηκε την ανακοίνωση του ονόματός του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έτρεξε προς την πλευρά του κοινού για να «πνιγεί» στις αγκαλιές της οικογένειάς του.
Ήταν αναμφίβολα η πιο τυχερή στιγμή της ζωής του ομογενή. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του, όπως είπε, ήταν ότι «τώρα έχουν πραγματοποιηθεί όλες μου οι επιθυμίες». Ποιες είναι αυτές; Ένα σπίτι για τον ίδιο και τη σύζυγό του και δύο διαμερίσματα για τους δύο γιους του. Κάτι παραπάνω δεν χρειάζεται, είπε.
Παρά το απρόσμενο έπαθλό του ο Γεώργιος Βαλαβάνης διαβεβαιώνει ότι θα παραμείνει «εντελώς προσγειωμένος» και ότι θα συνεχίσει να πηγαίνει «κάθε μέρα στη δουλειά». Τα τελευταία 28 χρόνια εργάζεται στη Daimler, όπως παλαιότερα ο πατέρας του και τώρα ο μεγαλύτερος γιος του. Η αγορά νέου αυτοκινήτου δεν είναι στις προτεραιότητές του.
Ο Γεώργιος Βαλαβάνης ξενιτεύτηκε το 1972 μαζί με την οικογένειά του στη Γερμανία. Η Στουτγάρδη, όπου ζει κι εργάζεται, έχει γίνει πλέον η δεύτερη πατρίδα του. Όπως είπε, «ποτέ δεν μετάνιωσα που ήρθα στη Γερμανία», τονίζοντας ότι «εδώ έχω δουλειά, κάτι που εκτιμά κανείς ιδιαίτερα σε εποχές σαν τη σημερινή». Όσο για το αν θα επέστρεφε στην Ελλάδα απαντά κατηγορηματικά όχι, αλλά θα την επισκεφθεί οπωσδήποτε στις επόμενες διακοπές του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
