 |
|
|  Τετάρτη 17/5
UNICEF
29 εκατομμύρια παιδιά (ενα στα τέσσερα)ζουν καθεστώς φτώχειας στον Αραβικό κόσμο
Βηρυτός, Λίβανος
Ένα στα τέσσερα παιδιά των χωρών του αραβικού κόσμου ζει υπό καθεστώς φτώχειας και συχνά στερείται είδη πρώτης ανάγκης, όπως κατάλληλη στέγαση ή πόσιμο νερό, αναφέρει μελέτη που έδωσε στην δημοσιότητα το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά (UNICEF).
Σύμφωνα με την μελέτη, που πραγματοποιήθηκε σε έντεκα χώρες, ανάμεσά τους, η Αίγυπτος, το Ιράκ, το Μαρόκο και η Υεμένη, 29 εκατομμύρια παιδιά ζουν καθεστώς φτώχειας.
«Όταν μιλάμε για φτώχεια, σκεφτόμαστε το εισόδημα. . . αλλά για τα παιδιά, η φτώχεια αφορά πράγματα, όπως η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η αξιοπρεπής στέγαση, η ποιοτική ιατρική περίθαλψη, η τροφή, το νερό και η υγιεινή», δήλωσε ο Άρθουρ Βαν Ντίσεν, σύμβουλος σε θέματα κοινωνικής πολιτικής της UNICEF για την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο Thomson Reuters Foundation.
Οι χώρες της περιοχής αυτής μαστίζονται από πολεμικές συγκρούσεις, ισλαμικό φανατισμό και μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών.
Στην Υεμένη, όπου η υγειονομική κατάσταση έχει επιδεινωθεί ραγδαία εξαιτίας του πολέμου, ένα στα πέντε παιδιά πεθαίνει περίπου κάθε 10 λεπτά από αιτίες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, όπως υποσιτισμό, κακή υγιεινή, ή έλλειψη ιατρικής φροντίδας, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη.
Σε όλες τις χώρες αυτές, πολλά από τα φτωχότερα παιδιά ζουν σε αγροτικές περιοχές, δήλωσε ο Άντελ Αμπντέλ Γκαφάρ, πολιτικός οικονομολόγος του κέντρου Brookings Doha.
Η μελέτη της UNICEF, η πρώτη που συγκέντρωσε δεδομένα για την παιδική φτώχεια από όλη την περιοχή του αραβικού κόσμου, βρήκε πως η έλλειψη εκπαίδευσης είναι από τις κύριες αιτίες που οδηγούν στην φτώχεια ανάμεσα στους νέους.
«Τα παιδιά που ζουν σε σπίτια, τα οποία καθοδηγούνται από ένα αμόρφωτο μέλος της οικογένειας, έχουν διπλάσιες πιθανότητες να ζήσουν σε καθεστώς φτώχειας. Ένα στα τέσσερα παιδιά, ηλικίας 5 έως 17 ετών, δεν εγγράφονται στο σχολείο, είτε έχουν μείνει δύο τάξεις πίσω», αναφέρει η ανάλυση του Ταμείου.
Ο Αμπντέλ Γκαφάρ επισημαίνει ότι αυτό δημιουργεί μια «χαμένη γενιά» νέων ανθρώπων που δεν έχουν τις κατάλληλες δεξιότητες για να ενταχθούν στο εργατικό δυναμικό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
