 |
|
|  Τρίτη 18/7
ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ινστιτούτο τής Ελβετίας διδάσκει...καλούς τρόπους,σε γυναίκες απo κάθε σημείο τού πλανήτη
AFP
Οκτώ γυναίκες γευματίζουν καθισμένες γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Πίσω τους, δύο δασκάλες σιγοψιθυρίζουν συμβουλές. Ξαφνικά μια από αυτές επαναφέρει στην τάξη μια παρακαθήμενη: "προσοχή πρέπει να χαμηλώσεις το λαιμό για να δοκιμάσεις τη σούπα".
Οι γυναίκες αυτές δεν βρίσκονται σε ένα σικ ρεστοράν ή σε μια κλειστή λέσχη της ελίτ αλλά στο Institut Villa Pierrefeu (IVP), το τελευταίο της Ελβετίας που διδάσκει καλούς τρόπους σε γυναίκες από όλο τον κόσμο.
"Τώρα συνειδητοποιώ ότι παλαιότερα μπέρδευα τους γαλλικούς τρόπους του σαβουάρ-βιβρ στο τραπέζι με τις βρετανικές συνήθειες", ομολογεί η Χέμπα, μαθήτρια του Pierrefeu, το οποίο είναι κτισμένο στα υψώματα της λίμνης Λεμάν, κοντά στο Μοντρέ, στο δυτικό τμήμα της χώρας.
Αυτή η 34χρονη Αιγύπτια εξηγεί, κάπως ενοχλημένη, ότι κατά τη διάρκεια του γεύματος, άφησε το μαχαίρι μέσα στο πιάτο ενώ δεν το είχε χρησιμοποιήσει. Μια πραγματική απρέπεια, σύμφωνα με τους γαλλικούς κανόνες συμπεριφοράς.
Η Χέμπα είναι μια από τις 30 σπουδάστριες που ταξίδεψαν από 14 χώρες για να παρακολουθήσουν τα θερινά εντατικά μαθήματα του ινστιτούτου για την εκμάθηση του σαβουάρ-βιβρ, της ανθοκομικής τέχνης, της διαχείρισης του προσωπικού του σπιτιού, της διακόσμησης του τραπεζιού, των κανόνων του πρωτοκόλλου.
"Τα μαθήματα είναι πολύ απαιτητικά, εξουθενωτικά", σχολιάζει η Τέιλορ, μια 34χρονη αμερικανίδα σπουδάστρια.
Δεν είναι όλες πριγκίπισσες
Η Βιβιάν Νερί ανέβαλε τα ηνία της σχολής το 1972, σχεδόν 20 χρόνια μετά την ίδρυση του ινστιτούτου από τη μητέρα της. "Πράγματι έχουμε κόρες προέδρων, πριγκίπισσες, δούκισσες αλλά δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Υπάρχουν επίσης σπουδάστριες που κάνουν οικονομίες για να πληρώσουν το ταξίδι τους αυτό, καθώς συνειδητοποιούν ότι αυτό θα τους δώσει πρόσθετες γνώσεις που λίγοι άνθρωποι έχουν. Η εκμάθηση καλών τρόπων έχει ένα κόστος. Όλα εξαρτώνται από τη μέθοδο που θα επιλεγεί, αλλά τα θερινά μαθήματα, μαζί με τις εξετάσεις και τη διαμονή μπορεί να φθάσουν έως 30.000 ελβετικά φράγκα (27.000 ευρώ).
Οι σπουδάστριες είναι ηλικίας από 18 έως 50 ετών. Το ινστιτούτο δέχεται γυναίκες που ασχολούνται με τα οικιακά όπως και επιχειρηματίες.
Πριν από 50 χρόνια, το Pierrefeu δεν ήταν μια εξαίρεση στην περιοχή. Τότε τα κορίτσια των καλών οικογενειών πήγαιναν σε τέτοιες σχολές για να αποφοιτήσουν με τα προσόντα μιας συζύγου υπόδειγμα ή για να τελειοποιήσουν τους τρόπους τους. Αυτό είχε κάνει για παράδειγμα και η αείμνηστη πριγκίπισσα Νταϊάνα. Όσο για την απλή εκπαίδευση διάρκειας μιας εβδομάδας, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η διαμονή, το κόστος είναι περίπου 5.600 φράγκα.
"Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι εδώ δεν κάνουμε διακρίσεις ανάμεσα σε μια πριγκίπισσα και μια κόρη υπουργού. Αποκαλούμε τις μαθήτριες με τον μικρό τους όνομα και τους αρέσει πολύ", δηλώνει η Νερί.
Ο Μάης του ΄68
Ωστόσο το ινσιτιούτο είναι πλέον το τελευταίο του είδους στη Ελβετία. Αιτία; Ο Μάης του '68 που ανέτρεψε την αντίληψη για τον κόσμο και τη γυναίκα, σύμφωνα με την Νερί. "Υπήρξε μεγάλη πτώση της ζήτησης μετά την εξέγερση των φοιτητών", αναφέρει υπογραμμίζοντας ότι "οι ελάχιστοι μαθητές που εγγράφονταν στον ινστιτούτο έλεγαν στους άλλους ότι πήγαιναν σε σχολή ξένων γλωσσών. Ντρέπονταν".
Η Νερί εξηγεί ότι η σχολή της άντεξε αυτές τις κοινωνικές αλλαγές ανοίγοντας τις πύλες της διεθνώς και προσαρμόζοντας συνεχώς τα μαθήματα και τα εγχειρίδια στις εξελίξεις της κοινωνίας. Οι σπουδάστριες μαθαίνουν τους καλούς τρόπους και το διπλωματικό πρωτόκολλο που ισχύει σε 20 χώρες. "Οι πολιτισμικές διαφορές μπορεί να δημιουργήσουν συγκρούσεις για γελοίους λόγους", εκτιμά.
Πολλοί δημοσιογράφοι θα έπρεπε επίσης να παρακολουθήσουν μαθήματα, εκτιμά η Νερί εξηγώντας ότι τα μμε είχαν άδικο που επέκριναν το γεγονός ότι η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Μελάνια Τραμπ δεν φορούσε μαντίλα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στη Σαουδική Αραβία. "Δεν χρειαζόταν να το κάνει γιατί δεν είναι υποχρεωτικό για τις μη μουσουλμάνες που πηγαίνουν στη Σαουδική Αραβία".
Επιστροφή στην ετικέτα;
Ο Μάης του '68 είναι πλέον αρκετά μακριά. Η Νερί διαπιστώνει μια επιστροφή στην ετικέτα. "Έπειτα από δύο γενιές χωρίς ετικέτα, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι ήταν αρκετά πιο εύκολο να εξελιχθεί ακολουθώντας τους ίδιους κώδικες".
Στα 46 της χρόνια, η Γαλλο-λιβανέζα Ναντίν Αμπού Ζαχρ, πρώην διευθύντρια περιοδικού μόδας στην Αίγυπτο, δηλώνει ενθουσιασμένη από την δεκαήμερη εμπειρία της στη σχολή. Παραδέχεται όταν ήταν λίγο διστακτική ακούγοντας να μιλούν για πρώτη φορά για σχολή καλών τρόπων πριν από 20 χρόνια. "Η εκμάθηση καλών τρόπων δεν είναι θέμα σνομπισμού η επιφανειακότητας, είναι θέμα σεβασμού προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους", δηλώνει.
Η Νερί κάνει σχέδια για το μέλλον της σχολής μαζί με τον γιό της Φιλίπ, ο οποίος θα τη διαδεχτεί μια μέρα. Εξετάζουν κυρίως την καθιέρωση μαθημάτων μέσω Διαδικτύου και πριν από τρία χρόνια άρχισαν το πρώτο τους σεμινάριο για τους άνδρες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
