 |
|
|  Τετάρτη 18/10
Λονδίνο, Παρίσι, Τόκιο και Μόσχα από τις πιο ασφαλείς πόλεις του κόσμου για τις γυναίκες
Πιό επικίνδυνη πόλη τού κόσμου το Κάϊρο και ακολουθούν,Καράτσι,Κινσάσα,Νέο Δελχί,και Λίμα
Thomson Reuters Foundation
Η Φιλανθρωπική οργάνωση Thomson Reuters Foundation, έδωσε στην δημοσιότητα κατάλογο με τις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου για τις γυναίκες. Σύμφωνα με τον κατάλογο την πρώτη θέση καταλαμβάνει η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, το Κάιρο, ενώ η Μόσχα συγκαταλέγεται στις πιο ασφαλείς πόλεις του κόσμου για τις γυναίκες.
Ο κατάλογος καταρτίσθηκε με βάση σχετικές δημοσκοπήσεις που έγιναν, οι οποίες είχαν ως βασικό κριτήριο αξιολόγησης των πόλεων το επίπεδο σεξουαλικής βίας, την πρόσβαση στις ιατρικές υπηρεσίες, τις οικονομικές δυνατότητες, περιλαμβανόμενης και της δυνατότητας πρόσβασης στην εκπαίδευση.
Επίσης ελήφθησαν υπ όψιν οι συγκεκριμένες πολιτιστικές παραδόσεις, όπως για παράδειγμα η παράδοση της κλειτοριδεκτομής και οι εξαναγκαστικοί γάμοι παρά την θέληση των κοριτσιών.
Η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, ο πληθυσμός της οποίας φθάνει σχεδόν τα 19 εκ. κατοίκους, βρίσκεται στην πρώτη θέση, ως προς τις πιθανότητες των βιασμών και της σεξουαλικής παρενόχλησης , όπως και ως προς τους εξαναγκαστικούς γάμους.
Στην πρώτη πεντάδα των πιο επικίνδυνων μεγαλουπόλεων του κόσμου, περιλαμβάνονται το Καράτσι στο Πακιστάν, η πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό Κινσάσα, η πρωτεύουσα της Ινδίας Νέο Δελχί και η πρωτεύουσα του Περού Λίμα.
Η πιο ασφαλής πόλη για τις γυναίκες είναι το Λονδίνο. Η πρωτεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας κατέλαβε την πρώτη θέση ως προς τα δύο από τα τέσσερα κριτήρια, δηλαδή ως προς την πρόσβαση των γυναικών στην ιατρική περίθαλψη και τις οικονομικές δυνατότητες.
Η Μόσχα βρέθηκε στην δεύτερη θέση των πιο ασφαλών μεγαλουπόλεων από την άποψη του επιπέδου της σεξουαλικής βίας, μετά το Τόκιο και η πιο ασφαλής πόλη του κόσμου από την άποψη των επικίνδυνων για την υγεία των γυναικών θρησκευτικών παραδόσεων και πρακτικών. Κατά σειρά του καταλόγου είναι Λονδίνο, Παρίσι, Τόκιο και Μόσχα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
