Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Παρασκευή 17/11

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

«Μάγεψε» στην Αθήνα ο Νικ Κέιβ



ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Ελένη Μάρκου

Ήρθε, τραγούδησε και κατέπληξε τα πλήθη. Με την αστείρευτη ενέργειά του, ο Νικ Κέιβ, μαζί με το συγκρότημά του The Bad Seeds, έδωσαν χτες στο κατάμεστο από κόσμο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do) μια συναυλία αξέχαστη, όσο και γνώριμη, καθώς ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από τις προηγούμενες φορές που μας είχε επισκεφτεί: Η ίδια ευκίνητη φιγούρα, η ίδια βαθιά φωνή, το ίδιο πάθος, η ίδια εκρηκτικότητα. Αλλά και η ίδια ευαισθησία, ίσως ακόμα περισσότερη, φανερή σε κάποιες πιο ήσυχες μουσικές στιγμές. Τραγούδια γεμάτα ένταση, πάθος, αλλά και μπαλάντες εναλλάσσονταν από έναν Νικ Κέιβ εκρηκτικό, ορεξάτο, ευαίσθητο και ευγενικό. «Ευχαριστώ Αθήνα», εξάλλου, ήταν οι δυο λέξεις που επαναλάμβανε συχνά και στις δυο γλώσσες (ελληνικά και αγγλικά). Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 10 παρά τέταρτο με τραγούδια από το τελευταίο του άλμπουμ «Skeleton Tree», όπως τα «Antrocene», «Jesus Alone» και το υπέροχο «Magneto». Η συνέχεια αφιερώθηκε σε παλαιότερα άλμπουμ, όπως το «Push the sky away», από το οποίο ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, το «Higgs Boson Blues» και το «Jubilee Street», με το οποίο η θερμοκρασία ανέβηκε στα ύψη. Και δεν ήταν η μόνη φορά: Από το «From Her to Eternity» και το «Into my Arms» ως το «Mercy Seat» σε «πειραγμένη» εκτέλεση και το «Tupelo», οι αφορμές για ενθουσιασμό ήταν πολλές. Κάποια στιγμή ακούστηκε το όνομά του στα ελληνικά, «Νίκος», και ζήτησε από το κοινό να το επαναλάβει. Δεν χρειάστηκε να το πει δεύτερη φορά. Χιλιάδες θεατές άρχισαν να το φωνάζουν και ο Κέιβ φάνηκε να το ευχαριστιέται: «Είναι πολύ ωραίο», είπε στη γλώσσα του και χαμογέλασε. Με τα «Girl in Amber» και «I need you», καθώς και με άλλα, το τελευταίο άλμπουμ του «επέστρεψε» στη σκηνή. Μια σκηνή όπου πραγματικά «σάρωνε» από τη μια άκρη στην άλλη, έχοντας συνεχώς για «συντροφιά» τα απλωμένα χέρια των θεατών που τον άγγιζαν και τα άγγιζε. Στο μεταξύ, καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μεγάλες οθόνες δεξιά και αριστερά «έφερναν» τον ίδιο και τους μουσικούς του πιο κοντά, ειδικά προς τους απομακρυσμένους θεατές, ενώ μαυρόασπρες προβολές πλαισίωναν το πίσω μέρος της σκηνής, δίνοντας μια όμορφη, ονειρική ατμόσφαιρα. Αν και οι εκρηκτικές στιγμές δεν ήταν λίγες κατά τη διάρκεια της συναυλίας, που κράτησε συνολικά 2,5 ώρες, αυτό που πραγματικά απογείωσε τη βραδιά ήταν το τέλος. Δηλαδή, στο ανκόρ όταν ο Νικ Κέιβ τραγούδησε το «The Wheeping Song», κατέβηκε στην αρένα και περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο που τον αποθέωνε, ειδικά όταν στάθηκε στη μια πλευρά και «καθοδήγησε» το χειροκρότημα. Αλλά και όταν η σκηνή γέμισε από κόσμο, κυρίως νέα παιδιά, που προσκάλεσε ο ίδιος, συμμετέχοντας στα δυο τελευταία τραγούδια: Το «σκληρό» «Stagger Lee» και το αιθέριο «Keep the sky away», που έκλεισαν μια βραδιά όπου όλα τα συναισθήματα ήταν παρόντα.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία