 |
|
|  Σάββατο 25/11
ΓΑΛΛΙΑ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικάστηκε ο Αμπντελχακίμ Ντεκάρ που είχε σκορπίσει τον τρόμο στο Παρίσι το 2013 με μια σειρά επιθέσεων
AFP
Ο Αμπντελχακίμ Ντεκάρ, ο άνδρας που το 2013 είχε πυροβολήσει και τραυματίσει σοβαρά έναν φωτογράφο της εφημερίδας Liberation, καταδικάστηκε χθες Παρασκευή σε 25 χρόνια κάθειρξη.
Η απόφαση αυτή ελήφθη λίγο πριν τα μεσάνυχτα, έπειτα από εννέα ώρες διαβουλεύσεων και είναι σύμφωνη με το αίτημα της εισαγγελίας, η οποία είχε εκτιμήσει ότι ο Ντεκάρ ενήργησε «με εχθρότητα» προς την κοινωνία και υποκινούμενος από «μίσος».
Ο δικηγόρος του, ο Ουγκό Λεβί, εξήγησε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να ασκήσει έφεση.
Ο Ντεκάρ, που δικάζεται εδώ και μία εβδομάδα, είχε χαρακτηριστεί «νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος» στη διάρκεια των πέντε ημερών που διέφευγε της σύλληψης, τον Νοέμβριο του 2013 στο Παρίσι.
Είχε ξεκινήσει τις επιθέσεις του από το τηλεοπτικό δίκτυο BFMTV, στη συνέχεια είχε τραυματίσει σοβαρά έναν φωτογράφο της εφημερίδας Liberation, προτού πυροβολήσει εναντίον μιας πόρτας της τράπεζας Societe Generale.
Το δικαστήριο εκτίμησε ότι ο Ντεκάρ αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Φιλίπ Αντουάν, τότε διευθυντή σύνταξης στο BFMTV, και τον Σεζάρ Σεμπαστιέν, τον φωτογράφο της Liberation.
Στο BFMTV, ο Ντεκάρ απείλησε τον Αντουάν με μια καραμπίνα. Τότε του είχε πει: «Την επόμενη φορά δεν θα αστοχήσω», προτού τραπεί σε φυγή, αφήνοντας δύο φυσίγγια στο πάτωμα.
Τρεις ημέρες αργότερα πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά τον Σεμπαστιέν, που τότε ήταν 23 ετών, στην είσοδο της Liberation.
«Το βασικό του κίνητρο ήταν να σκοτώσει από κοινωνικό μίσος», δήλωσε ο γενικός εισαγγελέας Μπερνάρ Φαρέ στο δικαστήριο.
Ο 52χρονος Ντεκάρ, που παρουσιάζεται ως «διανοούμενος», πολλές φορές στη διάρκεια της δίκης του παρασύρθηκε και άρχισε να μιλάει για την πολιτική, αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, στην Αλγερία, την κρίση στον σιδηρουργικό τομέα στη Γαλλία, την κατάσταση στα προάστια του Παρισιού.
Όμως ήδη από την πρώτη ημέρα της δίκης του είχε δηλώσει ότι ένιωθε «απελπισμένος» και εξήγησε ότι «ήθελε να σχεδιάσει την αυτοκτονία του». Είχε καταστρώσει ένα σχέδιο «αυτοκτονίας μέσω τρίτου», ήθελε δηλαδή «να τον σκοτώσει η αστυνομία».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
