 |
|
|  Δευτέρα 27/11
ΚΟΥΒΑ
Απεβίωσε ο Αρμάντο Χαρτ, ιστορική μορφή της επανάστασης
AFP-Reuters
Ο Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος, ιστορική μορφή της επανάστασης της Κούβας και κατόπιν στενός συνεργάτης του Φιδέλ Κάστρο, απεβίωσε την Κυριακή στα 87 του χρόνια στην Αβάνα, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας, μετέδωσαν κρατικά ΜΜΕ.
«Ο διάσημος επαναστάτης Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος απεβίωσε το απόγευμα της Κυριακής», διευκρίνισε ο ιστότοπος Juventud Rebelde.
Ο Χαρτ, ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας αλφαβητισμού αμέσως μετά την επανάσταση της Κούβας και για δεκαετίες υπήρξε υπουργός Παιδείας και κατόπιν Πολιτισμού στις κυβερνήσεις του Φιδέλ Κάστρο, αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα υγείας και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ο Χαρτ, δικηγόρος στο επάγγελμα, είχε στρατευθεί στο πλευρό του Κάστρο μετά την επίθεση στη Μονκάδα το 1953 κι εντάχθηκε στους παράνομους αστικούς πυρήνες του Κινήματος της 26ης Ιουλίου. Είχε φυλακιστεί και βασανιστεί επί των ημερών του καθεστώτος του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, πριν εξοριστεί ως το 1959.
Μετά τη νίκη της επανάστασης, ανέλαβε υπουργός Παιδείας κι άρχισε εθνική εκστρατεία αλφαβητισμού το 1961. Το 1965, αναδείχθηκε στην κεντρική επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κι εξελέγη μέλος του πολιτικού γραφείου, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1991. Το 1976 ανέλαβε το νεοσύστατο τότε υπουργείο Πολιτισμού και παρέμεινε επικεφαλής του μέχρι το 1997.
Ο μαρξιστής διανοούμενος ήταν παντρεμένος ως το 1980 με την Αϊντέ Σανταμαρία, ηρωίδα της επανάστασης της Κούβας και μια από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές της. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, αλλά και τα δύο σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2008.
Από το 1997 και μετά ο Χαρτ αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία της κληρονομιάς και στη διάδοση του έργου του ποιητή Χοσέ Μαρτί (1853-1895), του απόστολου της ανεξαρτησίας της Κούβας, αναλαμβάνοντας επικεφαλής του εθνικού κέντρου της Κούβας για τον λογοτέχνη και αγωνιστή, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
