 |
|
|  Τετάρτη 3/1
Μεγάλη αιματηρή απόδραση από φυλακή της Βραζιλίας
AFP-Reuters
Τουλάχιστον εκατό δραπέτες από μια φυλακή της Βραζιλίας συνέχιζαν να διαφεύγουν τη σύλληψη την Τρίτη, την επομένη μιας εξέγερσης κατά τη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους εννιά φυλακισμένοι, κάποιοι εκ των οποίων αποκεφαλίστηκαν ενώ άλλοι κάηκαν ζωντανοί, ανακοίνωσαν οι αρχές.
Τη Δευτέρα, ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα σε μέλη αντίπαλων συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος στο σωφρονιστικό κατάστημα Απαρεσίδα τζι Γκοϊάνια, ανακινώντας τις μνήμες των αιματηρών ταραχών που είχαν σημειωθεί έναν χρόνο νωρίτερα και είχαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δεκάδες έγκλειστοι στη φυλακή του Μανάους, στην Αμαζονία (βορειοδυτικά).
Αυτή τη φορά, τα βίαια επεισόδια ξέσπασαν σε έναν χώρο της φυλαλής εν μέρει ανοικτό, όταν έγκλειστοι από μία πτέρυγα «εισέβαλαν σε άλλες πτέρυγες κι άρχισαν να διαπράττουν πράξεις βαρβαρότητες εναντίον αντιπάλων τους», εξήγησε ο Νιούτον Καστίλιου, ένας αξιωματούχος της διεύθυνσης σωφρονιστικών καταστημάτων της Πολιτείας Γκοϊάς.
Ορισμένοι από τους φυλακισμένους «κάηκαν ζωντανοί» ενώ διαπράχθηκαν επίσης «δύο αποκεφαλισμοί» θυμάτων, πρόσθεσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, αναφερόμενος σε «συγκρούσεις του κόσμου του εγκλήματος και της διακίνησης ναρκωτικών».
Από τους 14 τραυματίες οι έξι συνέχιζαν να νοσηλεύονται την Τρίτη, ο ένας στην εντατική.
Ταυτόχρονα με τις συγκρούσεις των μελών συμμοριών, σημειώθηκε μαζική απόδραση κρατουμένων. Συνολικά 242 φυλακισμένοι κατάφεραν να αποδράσουν ρίχνοντας έναν τοίχο, είπε ο αξιωματούχος, δίνοντας έναν αριθμό υπερδιπλάσιο από εκείνον που είχε ανακοινώσει αρχικά η πολιτειακή διεύθυνση φυλακών.
Παρότι οι μισοί και πλέον φυγάδες συνελήφθησαν έπειτα από το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσαν οι αρχές, 99 φυλακισμένοι συνέχιζαν να διαφεύγουν τη σύλληψη την Τρίτη.
Οι βραζιλιάνικες φυλακές αποτελούν θέατρο του ανοιχτού πολέμου μεταξύ των δύο ισχυρότερων συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος της Βραζιλίας, της Πρώτης Διοίκησης της Πρωτεύουσας (Premier Comando de la Capital, PCC), που εδρεύει στο Σάου Πάουλου, και της Κόκκινης Διοίκησης (Comando Vermelho, CV), που εδρεύει στο Ρίου ντε Ζανέιρου, και άλλων οργανώσεων που έχουν συμμαχήσει μαζί της. Σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο έχασαν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι πέρυσι: μέσα στις πρώτες 20 ημέρες του Ιανουαρίου της περασμένης χρονιάς είχαν σκοτωθεί 130 φυλακισμένοι.
Οι χειρότερες σφαγές στις φυλακές της Βραζιλίας είχαν σημειωθεί τον Ιανουάριο του 2017 στο Μανάους (56 νεκροί) και στη Χοράιμα (33 νεκροί), δύο πόλεις του βορρά, καθώς και στη Νατάλ (26 νεκροί), στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας.
Στη Βραζιλία καταγράφεται ο τρίτος μεγαλύτερος πληθυσμός κρατουμένων σε φυλακές στον κόσμο, που ανερχόταν σε 726.712 ανθρώπους τον Ιούνιο του 2016, κατά τα τελευταία διαθέσιμα επίσημα στατιστικά στοιχεία, την ώρα που η ονομαστική χωρητικότητα των σωφρονιστικών καταστημάτων δεν ξεπερνά τις 368.000 θέσεις.
Ο πληθυσμός των φυλακισμένων στη Βραζιλία υπερδιπλασιάστηκε από το 2005 ως το 2016, φθάνοντας σχεδόν τους δύο εγκλείστους ανά θέση, μέχρι και τους τέσσερις σε ορισμένες Πολιτείες όπως η Αμαζονία, σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης.
Ο υπερπληθυσμός στις φυλακές, όπου οι συνθήκες κράτησης είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινές, ευνοεί την κυριαρχία των συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος, που έχουν ακόμα και κέντρα διοίκησης εγκατεστημένα στην καρδιά φυλακών, με την αξιοποίηση κινητών τηλεφώνων που μπαίνουν σε αυτές λαθραία και ενδιάμεσων.
Οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταγγείλει επανειλημμένα τις συνθήκες που λένε ότι παραπέμπουν στον μεσαίωνα στις φυλακές της Βραζιλίας.
Σε δηλώσεις του στην εφημερίδα Folha de S?o Paulo τη Δευτέρα, ο επικεφαλής του συνδικάτου των σωφρονιστικών υπαλλήλων της Βραζιλίας Ζοριμάρ Μπάστος είχε επικρίνει το γεγονός ότι στη φυλακή Γκοϊάνια διατίθενται ελάχιστοι πόροι και υποστήριξε πως υπήρχαν πέντε φρουροί για 900 φυλακισμένους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
