 |
|
|  Πέμπτη Ωρα 7.06μμ
----------------------------------------
Ανέγερση Μνημείου στη Βιέννη
----------------------------------------
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΒΕΡΜΑΧΤ
----------------------------------------
ΕΔΩ ΒΙΕΝΝΗ.-(Ανταπόκριση Δημήτρης Δημητρακούδης)
Την έναρξη των εργασιών για την ανέγερση Μνημείου στη Βιέννη για τους Αυστριακούς αντιστασιακούς-λιποτάκτες από τη γερμανοναζιστική Βέρμαχτ, την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της Αυστρίας, από την εισβολή των στρατευμάτων του Χίτλερ τον Μάρτιο του 1938 μέχρι την απελευθέρωση της χώρας από τα συμμαχικά στρατεύματα το Μάιο του 1945, ανακοίνωσε ο δημοτικός σύμβουλος Πολιτισμού της Βιέννης, Αντρέας Μάιλαντ-Ποκόρνι.
Η ανέγερση του Μνημείου είχε συμπεριληφθεί στη συμφωνία συνασπισμού, μετά τις τελευταίες δημοτικές και τοπικές εκλογές στη Βιέννη τον Οκτώβριο του 2010, των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων στο Δήμο και στην τοπική κυβέρνηση στο ομόσπονδο κρατίδιο της Βιέννης, των Σοσιαλδημοκρατών του δημάρχου και κυβερνήτη Μίχαελ Χόιπλ και των Πρασίνων της ελληνικής καταγωγής αντιδημάρχου και αναπληρώτριας κυβερνήτη, Μαρίας Βασιλάκου.
Το Μνημείο —η ανέγερση του οποίου αρχίζει στα μέσα Απριλίου και η αποπεράτωση αναμένεται στις αρχές του ερχόμενου φθινοπώρου— θα βρίσκεται στην ιστορική Πλατεία "Μπάλχαουσπλατς", ανάμεσα στο προεδρικό μέγαρο (πτέρυγα των πρώην χειμερινών ανακτόρων Χόφμπουργκ) και στο μέγαρο της καγκελαρίας, στο κέντρο της αυστριακής πρωτεύουσας.
Ως ιδανική ημέρα των επίσημων αποκαλυπτηρίων του Μνημείου, ο κ. Μάιλαντ-Ποκόρνι ανέφερε την 26η Οκτωβρίου που γιορτάζεται η επέτειος της Ανεξαρτησίας και Ουδετερότητας της Αυστρίας.
Την 26η Οκτωβρίου 1955 η χώρα —έπειτα από δέκα χρόνια διαίρεσής της σε τέσσερις ζώνες επιρροής μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου— ανακτούσε την πλήρη κυριαρχία της, με την αποχώρηση και του τελευταίου ξένου στρατιώτη των τεσσάρων συμμαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία και Αγγλία), και η αυστριακή Βουλή ψήφιζε το συνταγματικό νόμο για τη διαρκή ουδετερότητα.
Το Μνημείο, ένα κατά τρεις βαθμίδες υπερυψωμένο σύμπλεγμα γλυπτών που θα παριστάνει ένα τεράστιο "Χ", θα κατασκευαστεί στη βάση των σχεδίων του γεννημένου στη Γερμανία καλλιτέχνη Όλαφ Νικολάι, που είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στον σχετικό διεθνή διαγωνισμό το περασμένο καλοκαίρι και ο οποίος, κατά την σημερινή ανακοίνωση της έναρξης της ανέγερσης, εξέφρασε την ευχή ο χώρος του να αποτελέσει τόπο συνάντησης και δράσης της Κοινωνίας των Πολιτών.
Όπως ανακοίνωσε ο δημοτικός σύμβουλος Πολιτισμού της Βιέννης, δίπλα στο μνημείο —του οποίου η κατασκευή θα στοιχίσει περίπου 200.000 ευρώ— θα τοποθετηθούν πίνακες με επεξηγηματικά κείμενα στη γερμανική και αγγλική γλώσσα, τα οποία θα συνταχθούν σε συνεργασία με την Επιτροπή Προσωπικοτήτων "Δικαιοσύνη για τα θύματα της ναζιστικής στρατονομίας".
Η Επιτροπή αυτή ιδρύθηκε το 2008 και αγωνίζεται για την κοινωνική και νομική αποκατάσταση των ανθρώπων που είχαν πληρώσει, πολλοί με τη ζωή τους, την αντίστασή τους κατά των ναζιστών, ενώ θεωρεί πως το Μνημείο πρέπει να αντανακλά και το πνεύμα δικτύωσης της ναζιστικής στρατονομίας: αφού ήταν πολλοί οι θεσμοί που εμπλέκονταν στις διώξεις κατά των αντιστασιακών-λιποτακτών της ναζιστικής Βέρμαχτ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
