 |
|
|  Πέμπτη 8/3
ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ-ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ
Πάνω από 7,1 εκατομμύρια οι θάνατοι ετησίως λόγω του τσιγάρου - Κέρδη 9.730 δολαρίων έχουν οι καπνοβιομηχανίες για κάθε θάνατο
Πηγή Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου
Ξεπέρασαν, με συντηρητικές μάλιστα εκτιμήσεις, τα 7,1 εκατομμύρια οι θάνατοι διεθνώς το 2016, λόγω του καπνίσματος (5,1 εκατ. άνδρες και 2 εκατ. γυναίκες). Από την άλλη, τα συνδυασμένα ετήσια κέρδη των μεγαλύτερων καπνοβιομηχανιών του κόσμου υπερέβησαν τα 62,27 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι στον θάνατο κάθε καπνιστή αντιστοιχούν κέρδη περίπου 9.730 δολαρίων, σύμφωνα με τον νέο -έκτο κατά σειρά- παγκόσμιο «Άτλαντα Καπνού», που δόθηκε στη δημοσιότητα στο πλαίσιο του 17ου Παγκόσμιου Συνεδρίου «Για τον Καπνό ή την Υγεία» στη Νότια Αφρική.
Η νέα έκδοση του καπνιστικού Άτλαντα της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκίνου δείχνει ότι η βιομηχανία προϊόντων καπνού έχει πια βάλει ως στόχο τους πιο ευάλωτους πληθυσμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, όπου οι άνθρωποι δεν προστατεύονται στον ίδιο βαθμό από αντικαπνιστικούς νόμους.
Οι περισσότεροι από τους 7,1 εκατομμύρια θανάτους ετησίως οφείλονται στο ενεργητικό κάπνισμα, ενώ ένα όχι αμελητέο ποσοστό (γύρω στο 12%), περίπου 884.000 θάνατοι, σχετίζονται με το παθητικό κάπνισμα.
«Κάθε θάνατος από τον καπνό θα μπορούσε να αποφευχθεί και κάθε κυβέρνηση έχει τη δύναμη να μειώσει το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος της επιδημίας καπνού» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τζέφρι Ντρόουπ, αντιπρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκίνου.
Ο ερευνητής δρ Νιλ Σλούγκερ επεσήμανε ότι «ο καπνός προκαλεί βλάβη σε κάθε στάδιο του κύκλου της ζωής του, από την καλλιέργεια έως την διάθεσή του. Συνδέεται με έναν ολοένα αυξανόμενο κατάλογο ασθενειών, επιβαρύνει τα συστήματα υγείας και επιδεινώνει τη φτώχεια, ιδίως όταν αρρωσταίνει λόγω του καπνίσματος και πεθαίνει ο στυλοβάτης ενός νοικοκυριού».
Σύμφωνα με τον «Άτλαντα», η ενεργητική χρήση καπνού και η παθητική έκθεση των ανθρώπων σε αυτόν κοστίζει στην παγκόσμια οικονομία πάνω από δύο τρισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, σχεδόν το 2% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Περισσότεροι από 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι καπνιστές σήμερα, από τους οποίους πάνω από 80% ζουν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος (ανάλογο είναι και το ποσοστό αυτών των χωρών στους συνολικούς θανάτους λόγω καπνού).
Εξαιτίας των στοχευμένων και επιθετικών προσπαθειών μάρκετινγκ από τις καπνοβιομηχανίες, μόνο στην υποσαχάρια Αφρική η κατανάλωση καπνού έχει αυξηθεί κατά 52% μεταξύ 1980-2016, από 164 σε 250 δισεκατομμύρια τσιγάρα. Σε χώρες όπως η Νιγηρία, η Αιθιοπία και η Σενεγάλη το κάπνισμα είναι πια συχνότερο μεταξύ των νέων παρά μεταξύ των ενηλίκων.
Ο «Άτλας» τάσσεται υπέρ της αύξησης των φόρων στα προϊόντα καπνού, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα σωθούν εκατομμύρια ζωές. Το βασικό, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι «να υπάρξει η πολιτική βούληση». Αλλά αυτό είναι ζητούμενο σε πολλές χώρες...
Μπορεί κανείς να βρει τον «Άτλαντα» στον ιστότοπο www.TobaccoAtlas.org.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
