 |
|
|  Πέμπτη 19/4
Σε ισόβια καταδικάστηκαν στην Τουρκία οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία ενός στρατιώτη που έγινε εθνικός ήρωας τη νύχτα του πραξικοπήματος
AFP
Τουρκικό δικαστήριο καταδίκασε σήμερα σε ισόβια κάθειρξη 18 κατηγορούμενους που κρίθηκαν ένοχοι για τη δολοφονία ενός στρατιωτικού που θεωρείται εθνικός ήρωας επειδή σκότωσε έναν από τους υποκινητές της απόπειρας πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016.
Οι 18 κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι για «δολοφονία εκ προθέσεως» του Ομέρ Χαλισντεμίρ και «απόπειρα ανατροπής της συνταγματικής τάξης», έκφραση που παραπέμπει στην απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος, μετέδωσε το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu.
Ο υπαξιωματικός Χαλισντεμίρ θεωρείται στην Τουρκία ως ένας από εκείνους που άλλαξαν την πορεία των γεγονότων τη νύχτα της 15ης προς 16η Ιουλίου 2016, σκοτώνοντας τον φερόμενο ως πραξικοπηματία στρατηγό Σεμίχ Τερζί, ο οποίος ηγείτο της επίθεσης εναντίον του αρχηγείου των ειδικών δυνάμεων στην Άγκυρα, προτού σκοτωθεί και ο ίδιος από στασιαστές στρατιώτες που τον συνόδευαν.
Μετά τον θάνατό του ο Χαλισντεμίρ έγινε εθνικός ήρωας στην Τουρκία: ο τάφος του, στην απομακρυσμένη επαρχία Νιγκντέ, έγινε τόπος προσκυνήματος και πάρκα, δημόσιες πλατείες και σχολεία πήραν το όνομά του.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μνημονεύει συχνά στις ομιλίες του τον Χαλισντεμίρ, τον οποίο αποκαλεί «μάρτυρα».
Η Άγκυρα έχει αποδώσει την ευθύνη για το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 στον ισλαμιστή ιερωμένο, εγκατεστημένο στις Ηνωμένες Πολιτείες, Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος αρνείται όλες τις κατηγορίες εις βάρος του, καθώς και στο δίκτυό του, που χαρακτηρίζεται «τρομοκρατικό» από την Άγκυρα.
Οι δικαστικές διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα είναι πρωτοφανούς έκτασης στην Τουρκία, όπου περισσότεροι από 55.000 άνθρωποι έχουν συλληφθεί στις διώξεις που ξεκίνησαν μετά τη 15η Ιουλίου και την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
