 |
|
|  Σάββατο 1/9
Ισόβια κάθειρξη σε νεαρό Βρετανό που σχεδίαζε να σκοτώσει την πρωθυπουργό Τερέζα Μέι
Reuters
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ένας Βρετανός που σχεδίαζε να δολοφονήσει την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, πυροδοτώντας αρχικά έναν εκρηκτικό μηχανισμό για να καταφέρει να μπει στην πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνινγκ Στριτ και κατόπιν να της επιτεθεί με μαχαίρι ή με όπλο.
Ο Ναϊμούρ Ράχμαν, 21 ετών, από το βόρειο Λονδίνο, σκόπευε να πυροδοτήσει έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στις φρουρούμενες πύλες της Ντάουνινγκ Στριτ ώστε, στο χάος που θα ακολουθούσε, να μπορέσει να φτάσει στο πρωθυπουργικό γραφείο και να σκοτώσει τη Μέι. Τον περασμένο μήνα κρίθηκε ένοχος για προετοιμασία διάπραξης τρομοκρατικών ενεργειών και σήμερα καταδικάστηκε σε ισόβια. Θα πρέπει να εκτίσει τουλάχιστον 30 χρόνια από την ποινή του για να έχει δικαίωμα αποφυλάκισης.
"Ο στόχος του Ράχμαν ήταν η πρωθυπουργός όμως δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσει αθώους περαστικούς στην προσπάθειά του να φτάσει σ' αυτήν" σχολίασε ο Ντιν Χέιντον, ο Εθνικός Συντονιστής του Ηνωμένου Βασιλείου για την Αντιμετώπιση της Τρομοκρατίας. "Κάποια στιγμή είπε σε έναν μυστικό αξιωματικό της αντιτρομοκρατικής ότι ακόμη κι αν δεν μπορούσε να φτάσει στην πρωθυπουργό, ήθελε μόνο να σπείρει τον φόβο στους ανθρώπους", πρόσθεσε.
Ο Ράχμαν πίστευε ότι επικοινωνούσε διαδικτυακά με μέλη του Ισλαμικού Κράτους. Όμως στην πραγματικότητα μιλούσε σε πράκτορες του FBI και της βρετανικής υπηρεσίας αντικατασκοπείας MI5. Συνελήφθη τον περασμένο Νοέμβριο, λίγη ώρα αφότου συναντήθηκε με έναν μυστικό αστυνομικό και παρέλαβε ένα αντικείμενο που νόμιζε ότι ήταν βόμβα.
Σύμφωνα με την αστυνομία ο Ράχμαν ήταν σε επαφή με έναν θείο του που ταξίδεψε στη Συρία και εντάχθηκε στο Ισλαμικό Κράτος. Εκείνος τον ενθάρρυνε να διαπράξει επιθέσεις στη Βρετανία. Ο νεαρός σχεδίαζε επί δύο χρόνια την επίθεση, αλλά η αποφασιστικότητά του ενισχύθηκε όταν έμαθε ότι ο θείος του είχε σκοτωθεί σε επίθεση μη επανδρωμένου αεροσκάφους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
