 |
|
|  Κυριακή Ωρα 1.34πμ
----------------------------------------
Ομογένεια/ΗΠΑ
----------------------------------------
Εκδήλωση στη Νέα Υόρκη για την Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ελλήνων του
Πόντου
----------------------------------------
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-(Ανταπόκριση Παναγιώτης Παναγιώτου)
Οι Πόντιοι της Αμερικής διατηρούν ακέραια την ιστορική μνήμη, προβάλλουν το αίτημα για διεθνή αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και καταδεικνύουν τα μαζικά εγκλήματα του οθωμανικού κράτους σε βάρος των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων.
Αυτό ήταν το μήνυμα της εκδήλωσης που πραγματοποίησε η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά, σήμερα το πρωί (ώρα Ελλάδας), για να τιμήσει την Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (19 Μαΐου).
Η καθιερωμένη, ετήσια εκδήλωση των ομογενών, τη διοργάνωση της οποίας ανέλαβαν οι τοπικοί σύλλογοι της Παμποντιακής: Κομνηνοί Νέας Υόρκης, Πόντος του Νόργουολκ και Ίδρυμα Παναγίας Σουμελά, πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της Ελλάδας, στο Μανχάταν.
Ομιλητές ήταν δυο ακαδημαϊκοί, οι οποίοι παρουσίασαν σημαντικά στοιχεία που συνέλεξαν έπειτα από εκτενή έρευνα και αναζήτηση ντοκουμέντων από αρχεία και μαρτυρίες, όσον αφορά τις γενοκτονίες σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά και των Αρμενίων.
Ο πρώτος είναι ο Τουρκογερμανός ιστορικός και κοινωνιολόγος Τάνερ Ακτσάμ, επικεφαλής της Έδρας για τη Γενοκτονία των Αρμενίων στο Πανεπιστήμιο Κλαρκ, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Η γενοκτονία ως δημογραφική πολιτική των Οθωμανών» παρουσιάζοντας τη γνωστή του θέση για την αναγκαιότητα αναγνώρισης των γενοκτονιών από μέρους της Τουρκίας.
Ο δρ. Ακτσάμ επικεντρώθηκε κυρίως στις αναφορές από τουρκικά έγγραφα που αποδεικνύουν με «πρωτοφανή λεπτομέρεια» τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων, που στηρίζονταν στην «επίσημη πολιτική» για «απαλλαγή από τους χριστιανούς υπηκόους» προσθέτοντας ότι «το οθωμανικό κράτος και μετέπειτα τουρκικό θεωρούσε διαχρονική απειλή για την ασφάλειά του τα δικαιώματα των μειονοτήτων».
Ο δρ. Ακτσάμ τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι μια «ετοιμοθάνατη αυτοκρατορία» υιοθέτησε πρακτικές και αντιλήψεις για τέτοιου είδους εγκλήματα εθνοκαθάρσεων. Επίσης, επισήμανε ότι όλες οι μαρτυρίες και το αρχειακό υλικό «ανοίγουν νέους δρόμους» για την αναγνώριση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.
Ο δεύτερος ομιλητής, ο Ελληνοαμερικανός ιστορικός και συγγραφέας, Κωνσταντίνος Χατζηδημητρίου, μίλησε με θέμα: «Τουρκική ευθύνη για την καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Τι λένε σε μας τα αμερικανικά αρχεία;».
Ο δρ. Χατζηδημητρίου παρουσίασε «αποκαλυπτικά στοιχεία» που συγκέντρωσε από αμερικανικά αρχεία και με την προβολή του πρωτογενούς υλικού, ανέλυσε τα «εγκλήματα των Τούρκων» στην πόλη καταγωγής του τη Σμύρνη, δείχνοντας εικόνες με απαγχονισμένους πολίτες, με ξεριζωμένα γυναικόπαιδα και με την «πόλη των πόλεων» να καίγεται. Η μητέρα του και αρκετοί από τους συγγενείς του ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που διασώθηκαν.
Ο ομογενής καθηγητής αναφέρθηκε επίσης στις τουρκικές ευθύνες που συγκαλύφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την «υποκριτική διπλωματία» μεγάλων χωρών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
