 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 12.09μμ
----------------------------------------
Ομογένεια/Ποδόσφαιρο
----------------------------------------
Οι στόχοι τού ΄Ελληνα προπονητή τής Εθνικής Αυστραλίας ΄Αγγελου Ποστέκογλου στο Μουντιάλ τής Βραζιλίας
----------------------------------------
ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ.-(Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Με νέο αίμα πήγε στη Βραζιλία ο ομογενής τεχνικός της εθνικής Αυστραλίας, Άγγελος Ποστέκογλου.
Όπως λέει ο ίδιος επέλεξε κυρίως νέους παίκτες γιατί επιχειρεί μια ριζική ανανέωση στην εθνική ομάδα της χώρας.
«Κληρωθήκαμε στη Βραζιλία σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο όμιλο με αντιπάλους την Ισπανία, την Χιλή και την Ολλανδία. Δεν θα παραδοθούμε αμαχητί. Θα τα δώσουμε όλα για να κάνουμε υπερήφανους τους Αυστραλούς» λέει ο Ποστέκογλου.
Ο ίδιος εξηγεί ότι επέλεξε τους καλύτερους «για σήμερα και για το μέλλον».
«Για μένα», είπε, «η συμμετοχή στην εθνική δεν σημαίνει απλά ότι είσαι ένας από τους καλύτερους. Σημαίνει ότι εκπροσωπείς την χώρα και πρέπει να τα δίνεις όλα και να είσαι άριστος σε όλα».
Η δικαίωση για τον Άγγελο Ποστέκογλου, το παιδί της ελληνικής οικογένειας που μετανάστευσε από την Ελλάδα στην Αυστραλία αποτελεί ξέχωρη ικανοποίηση και για την ομογένεια.
Ο Ποστέκογλου αν και έφτασε πέντε ετών στην Αυστραλία, ποτέ δεν έκρυψε την καταγωγή του, ποτέ δεν έβαλε την ελληνικότητα του σε δεύτερη μοίρα.
Διακρίθηκε ως παίκτης και ως προπονητής της Ελλάς Μελβούρνης και αργότερα με τη Μπρίσμπαν και τη Βίκτορι.
Και τώρα ως ομοσπονδιακός τεχνικός, έχει την ευθύνη για την Εθνική Αυστραλίας, στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας.
Η Αυστραλιανή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ήθελε να προσλάβει, έναν προπονητή που γνωρίζει καλά το πρωτάθλημα της χώρας, τους ποδοσφαιριστές και τη νοοτροπία και δεν είχαν ενδοιασμούς για την κατεύθυνση στην οποία κινήθηκαν. Και επέλεξε τον Ποστέκογλου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
