 |
|
|  Πέμπτη Ωρα 9.18μμ
----------------------------------------
Εβδομήντα χρόνια μετά την απόβαση των Συμμάχων
----------------------------------------
Ενας βετεράνος 89 ετών πήδηξε ξανά με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία
----------------------------------------
ΡΑΝΒΙΛ/ΓΑΛΛΙΑ.-
"Στην ηλικία μου η ζωή μπορεί να είναι κάπως βαρετή, για αυτό πρέπει ν' αδράχνει κανείς κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να αισθανθεί έντονες συγκινήσεις", εξήγησε ο 89χρονος Τζοκ Χάτον λίγη ώρα αφότου πήδηξε με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία, επαναλαμβάνοντας την πτώση που είχε κάνει πριν από 70 χρόνια, όταν συμμετείχε στην απόβαση των συμμάχων.
Συμβολικά, ο Χάτον προσεδαφίστηκε στο ίδιο χωράφι που τον είχε υποδεχτεί, μαζί με τους συναδέλφους του της 13ης ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών, όταν μετείχε στο πρώτο κύμα των συμμαχικών στρατευμάτων που προσγειώθηκαν στο γαλλικό έδαφος, λίγο πριν από τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1944.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε κίνδυνος να τον. . . πυροβολήσει κάποιος Γερμανός από το έδαφος. Όμως για λόγους ασφαλείας, δεδομένης και της ηλικίας του, πήδηξε δεμένος με ένα μέλος των "Κόκκινων Διαβόλων", του σώματος των Βρετανών αλεξιπτωτιστών.
Ο βετεράνος και ο συνοδός του προσγειώθηκαν ακριβώς μπροστά στον πρίγκιπα Κάρολο, ο οποίος περίμενε να. . . ξελαχανιάσει ο 89χρονος για να του σφίξει το χέρι. Ως επικεφαλής του τάγματος των αλεξιπτωτιστών, ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου προΐσταται των τελετών προς τιμή των ανθρώπων που συμμετείχαν στο πρώτο κύμα της απόβασης, τη νύχτα της 5ης προς την 6η Ιουνίου.
Ο Χάτον πήδηξε στο πλαίσιο μιας επίδειξης στην οποία συμμετείχαν σχεδόν 300 αλεξιπτωτιστές από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Γαλλία. Τα αλεξίπτωτά τους έκρυψαν τον ουρανό πάνω από το Ρανβίλ, το πρώτο χωριό της ηπειρωτικής Γαλλίας που απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους το 1944.
Την ημέρα της απόβασης "ήταν πολύ σκοτεινά, δεν βλέπαμε πού πηγαίναμε" αφηγήθηκε ο 89χρονους στους δημοσιογράφους. "Ψιλόβρεχε και το φεγγάρι εμφανίστηκε ανάμεσα στα σύννεφα, ήταν σαν να μας καλωσορίζει στη Γαλλία"", πρόσθεσε. Όπως και οι συνάδελφοί του, ο Χάτον ήταν φορτωμένος με ένα σακίδιο βάρους 20 κιλών, κρεμασμένο από τα πόδια του και έπρεπε, μέσα στο σκοτάδι, να φροντίσει να αποφύγει να προσγειωθεί πάνω στους πασσάλους που ήταν στημένοι στα χωράφια.
Ο βετεράνος, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε για άλλα 40 χρόνια στις ειδικές δυνάμεις της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε), αρνήθηκε ότι αισθάνθηκε φόβο, τότε ή σήμερα. "Σε όλη μου τη ζωή, δεν φοβήθηκα ποτέ. Βλέπεις, είμαι ένας δύστροπος Σκωτσέζος", είπε.
Μετά την απόβαση, ο Χάτον τραυματίστηκε στις 22 Ιουνίου 1944 και μεταφέρθηκε στη Βρετανία για νοσηλεία. Αργότερα όμως επέστρεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη και πολέμησε στην Ολλανδία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
