|
| Σάββατο 27/4
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ
Προσοχή, προσοχή
...Μαυρογιαλούροι!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΑΥΤΟ το πηγαινέλα των υποψηφίων, γενικώς, «πάντων των αξιωμάτων και πασών των επ´αμοιβή θέσεων για δήθεν κοινωνική προσφορά», βουλευτών, συμβούλων, ευρωβουλευτών και όλων των συν αυτών παρατρεχάμενων, όσο πλησιάζουμε στην ημερομηνία των εκλογών, εντείνεται όλο και περισσότερο. Πλησιάζει για μια ακόμα φορά η ώρα της κρίσεως, των πολιτών προς τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε ένα διαρκές «πολιτικό-αγαπητικό πρέσινγκ» προκειμένου να εξασφαλίσουν ... του πόπολου την ψήφο (και δια μέσου αυτής την δημόσια καρέκλα), δίχως την οποία δεν θα τους δοθεί η ευκαιρία να...σώσουν (και πάλι) τον τόπο!
ΑΝ εξαιρέσουμε λοιπόν τα εκατοντάδες πρόσωπα των τοπικών κοινωνιών, που αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ψήφο μας και την εκλογή τους, (ένεκα που σε τέτοιες μικρές και κλειστές κοινωνίες όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους), το γνωστό παλιό έργο «δημοτικές εκλογές, βουλευτικές ή και ευρωεκλογές», θα παιχτεί για πολλοστή φορά στο πεδίο των εντυπώσεων. Και στα «βαριά χαρτιά» που θα επιστρατεύσουν στην επαρχία προεκλογικά, η κεντρική πολιτική σκηνή και τα διευθυντήρια των πολιτικών κομμάτων, όπου θα δοθεί και το βάρος της προεκλογικής καμπάνιας. Διότι στην επαρχία, τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, (δύο ήταν, τρία έγιναν τώρα), θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία τους τόσα πολλά χρόνια. Μια ανυπαρξία που έφερε το οικονομικό και το κοινωνικό μαράζωμα της υπαίθρου...
ΕΙΝΑΙ τόσο βαριά (όσο και καμμένα) τα «χαρτιά» που στέλνουν οι ηγεσίες των κομμάτων στην επαρχία, που χρειάζονται ανθεκτικά και θηριώδη θωρακισμένα τζίπ! Αλλά και μια κουστωδία παρατρεχάμενων «κολλητών», οι οποίοι δίνουν τα πάντα για να φωτογραφηθούν, με σκοπό να εμπλουτίσουν το προεκλογικό τους φυλλάδιο (!) και το καλύτερο, να καταχωρήσουν στην εφημερίδα την φωτογραφία, καμαρώνοντας για την (υποτιθέμενη) σχέση με το προβεβλημένο κεντρικό στέλεχος. Τακτική ανοήτων; Που δυστυχώς εξαργυρώνεται με ανταλλάγματα από «ορκισμένους» (και πολλούς) ...ανοήτους!
ΒΕΒΑΙΩΣ, οι Μαυρογιαλούροι την σήμερον ημέραν και υπό της παρούσης οικονομικής καταστάσεως, περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Σε στενό, τοπικό επίπεδο, ισως να μυρίστηκαν... ξύλο! Δεν έπαψαν όμως να υπάρχουν. Οι υποσχέσεις τους τα τελευταία χρόνια της κρίσης, μετρημένες. Άλωστε, πού λεφτά τώρα για να μοιράσουν τα στελέχη, ούτε καν οι ίδιοι τα προεκλογικά τους έξοδα δεν μπορούν να καλύψουν. Άλλα βεβαίως, πιο δύσκολα χρόνια, πάντως οι ίδιες παλιές συνταγές. Όμως στην Ελλάδα, το καινούργιο είναι και παλιό και το παλιό είναι και καινούργιο. Ο υποψήφιος να τρέχει και το χρήμα να κινείται...
Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ περίοδος θα δώσει ανάσες σε ορισμένες επαγγελματικές δραστηριότητες, θα επιτείνει κάπως τον επιθανάτιο ρόγχο πολλών επιχειρήσεων κυρίως της διαφήμισης και της ενημέρωσης, θα παράσχει φρούδες ελπίδες σε πολλούς ευκολόπιστους των κομμάτων, που θα περιμένουν πώς και πώς την «τακτοποίηση» των παιδιών τους, τα οποία άμα την πάροδο των εκλογών, θα κουνούν μαντήλια στους σταθμούς και στα αεροδρόμια, στον πικρό δρόμο του χωρισμού στον δρόμο για τα ξένα...
ΕΙΝΑΙ ένα περίεργο συναίσθημα αβεβαιότητας και μια στάση ανυποληψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, που με πιάνει - πιστεύω και πολλούς από εσάς - κάθε που πλησιάζουν εκλογές. Από τη μια τα ίδια κεντρικά πρόσωπα, δεκαετίες τώρα, στοίχειωσαν, βρυκολάκιασαν, να προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα - με το αζημίωτο φυσικά. Και από την άλλη, ένας λαός, τόσο προδομένος και απογοητευμένος από διάφορους «εθνοσωτήρες», να επιμένει, περιέργως πως, να τους επιβραβεύει, υπνωτισμένος ανεξήγητα, ξανά και ξανά και ξανά... Σκέτη απογοήτευση και αυτές οι εκλογές. Τα ίδια παντελάκη μου, τίποτα το καινούργιο...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|