 |
|
|  Κυριακή 23/6
ΑΦΗΓΗΜΑ
«Μακρονήσι, το βιβλίο που ήθελα να αφήσω (1947-1950)»
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Άπειρες οι σελίδες που έχουν διαβάσει νεότερες και παλαιότερες γενιές για το μεταπολεμικό κολαστήριο της Μακρονήσου: ιστορικοί, μυθιστοριογράφοι, αλλά και αυτόπτες μάρτυρες, άνθρωποι που έζησαν στο πετσί τους το πολιτικό δράμα της δεκαετίας του 1940, έχουν καταθέσει κατ΄ επανάληψη τον οβολό τους για όσα συνέβησαν σε ένα έρημο νησί, το οποίο όντας απέναντι από το Λαύριο (μια ανάσα από την Αθήνα) μετατράπηκε σε έναν από τους σκοτεινότερους τόπους μαρτυρίου της Ευρώπης. Ο Απόστολος Μπογιατζής έρχεται να μιλήσει με τον δικό του τρόπο για τη Μακρόνησο με το βιωματικό του κείμενο «Μακρονήσι, το βιβλίο που ήθελα να αφήσω (1947-1950)», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πληθώρα», με επιμέλεια, υπομνηματισμό και εκτενή επιλεγόμενα του γιου του Βασίλη Α. Μπογιατζή.
Δύο στοιχεία δίνουν στο βιβλίο του Μπογιατζή την ανατριχιαστική του ζωντάνια: η αμεσότητα και το αντιδιακοσμητικό ύφος της αφήγησης (χωρίς καμιά ωραιοποίηση και μακριά από την οποιαδήποτε εξιδανίκευση) και η ικανότητα του αφηγητή να μιλάει για τους συγκρατουμένους του («δηλωσίες» και μη) με ακέραιη ανθρωπιά και σπάνια ευαισθησία. Τα μαρτύρια των Μακρονησιωτών έχουν εξιστορηθεί σε όλους τους τόνους: με οργή, με βδελυγμία, με πολιτικό πάθος, με εσκεμμένη ψυχρότητα, αλλά και με επιστημονική ουδετερότητα. Η διαφορά με τον Μπογιατζή βρίσκεται στο ότι ανατέμνει όσα συνέβησαν στον ίδιο και στους άλλους δίχως να επιδιώκει να επικαλύψει συναισθηματικά το οτιδήποτε και χωρίς να θέλει να αναλάβει χρέη ιστορικού ή λογοτέχνη. Το χειρόγραφό του άρχισε να συντάσσεται τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, παραμένοντας εντέλει ανολοκλήρωτο- και η αποσπασματικότητα, όμως, και το ασυνεχές της γραφής, μαζί με τον προφορικό και κάπως ασθματικό ρυθμό του, μετατρέπονται γρήγορα σε δραστικές παραμέτρους της επιρροής την οποία ασκεί στον σύγχρονο αναγνώστη.
Οι συνεχείς (πρωί, μεσημέρι και βράδυ) προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί, τα ατέλειωτα βασανιστήρια (από τους εικονικούς πνιγμούς μέχρι το κουβάλημα λιθαριών επ΄ ώμου), η καθημερινή σκληρή εργασία, η πείνα και το κρύο, το χυδαίο υβρεολόγιο, οι αδιάκοπες ταπεινώσεις και οι τρομακτικές απειλές, όλα τα μέσα που χρησιμοποίησε η εξουσία κατά την κορύφωση του Εμφυλίου, είχαν έναν και μοναδικό σκοπό: να εξαναγκάσουν τους εγκλείστους να υπογράψουν δήλωση μετανοίας έτσι ώστε να παραδοθούν ξέπνοοι στα χέρια των βασανιστών τους, για να περιφερθούν ύστερα, άβουλοι και υποταγμένοι, στη Μακρόνησο και ανά την Ελλάδα, ως δείγμα θριάμβου του μεταπολεμικού κράτους επί των ορκισμένων αντιπάλων του...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
