 |
|
|  Τετάρτη 26/6
ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΥΜΑΤΙΣΟΥΜΕ;
Το γαλλικό Mirazur ανακηρύχθηκε καλύτερο εστιατόριο του κόσμου
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Το Mirazur, το γαλλικό εστιατόριο του Ιταλοαργεντινού σεφ Μάουρο Κολαγκρέκο στο Μεντόν της Κυανής Ακτής, ανακηρύχθηκε σήμερα καλύτερο εστιατόριο του κόσμου, στην τελετή για την παρουσίαση της λίστας των "50 Καλύτερων" που βασίζεται σε δημοσκόπηση μεταξύ διεθνών σεφ, ιδιοκτητών, καλοφαγάδων και κριτικών απ' όλον τον κόσμο.
Το Mirazur, με τη φρέσκια, εποχιακή κουζίνα του, είναι το πρώτο γαλλικό εστιατόριο που κατακτά αυτόν τον τίτλο από το 2002.
Στη δεύτερη θέση βρέθηκε το Noma της Κοπεγχάγης, τρίτο κατατάχθηκε το Asador Etxebarri, στη Χώρα των Βάσκων και τέταρτο το Gaggan στην Μπανγκόκ.
Να σημειωθεί ότι ο Μάουρο Κολαγκρέκο είναι επίσης ο μοναδικός αλλοδαπός σεφ που έχει τιμηθεί τρία αστέρια από τον γαλλικό οδηγό Michelin.
Στην τελετή, που έγινε στη Σιγκαπούρη, ο 42χρονος σεφ συνοδευόταν από τη Βραζιλιάνα σύζυγό του Τζούλια και την ομάδα του Mirazur. Ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας ένα τεράστιο πανό όπου εικονίζονταν τέσσερις σημαίες: της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. "Αυτό το λάβαρο αντιπροσωπεύει το Mirazur και έναν νέο τρόπο μαγειρικής στη Γαλλία", εξήγησε. Τιμά, όπως είπε, τη Γαλλία γιατί του επέτρεψε "να εκφραστεί" μέσα από την κουζίνα, την Αργεντινή για "τις παιδικές αναμνήσεις του", τη Βραζιλία γιατί του πρόσφερε "τον έρωτα της ζωής του" και την Ιταλία, απ' όπου προέρχονται οι μισοί συνεργάτες του. "Ευχαριστώ την ομάδα μου. Το αξίζετε. Ευχαριστώ τους φίλους που μας στήριξαν αυτά τα 13 χρόνια", τόνισε.
Με βάση τους νέους κανονισμούς που τέθηκαν για τη σύνταξη της λίστας των "50 Best", οι νικητές των προηγούμενων ετών, όπως το Osteria Francescana, δεν έχουν δικαίωμα να διαγωνιστούν ξανά για τη διάκριση. Αντί για αυτό, συμπεριλαμβάνονται αυτόματα σε μια νέα κατηγορία, των "Best of the Best".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
