 |
|
|  Πέμπτη 4/7
Ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Γούντι Άλεν σκηνοθετεί όπερα στη Σκάλα του Μιλάνου
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο Γούντι Άλεν σκηνοθετεί όπερα: η Σκάλα του Μιλάνου υποδέχεται από τις 6 έως τις 9 Ιουλίου την όπερα "Gianni Schicci", σε μια εκδοχή του αμερικανού σκηνοθέτη του οποίου η εικόνα έχει αμαυρωθεί από παλιές κατηγορίες για σεξουαλικές επιθέσεις.
Ο Άλεν, που είχε σκηνοθετήσει αυτή την όπερα του Πουτσίνι το 2008 στο Λος Άντζελες, προτείνει στο ιστορικό θέατρο την ίδια εκδοχή με τους μαθητές της Ακαδημίας της Σκάλα, τον ιταλό βαρύτονο Αμπρότζιο Μαέστρι και τον ούγγρο διευθυντή ορχήστρας Άνταμ Φίσερ.
"Ήμουν περίεργος να δω πώς οι φοιτητές θα διαχειρίζονταν τη δυσκολία να ερμηνεύσουν μια κωμική όπερα. Έμεινα κατάπληκτος", δήλωσε ο 83χρονος σκηνοθέτης σε συνέντευξη Τύπου στο Μιλάνο όπου οι δημοσιογράφοι δεν επιτρεπόταν να του θέσουν ερωτήσεις για την παραγωγή αυτή. "Έκαναν εξαιρετική δουλειά, ερμηνεύοντας την όπερα ακριβώς όπως το ήθελα και όπως ο Πουτσίνι θα το είχε σκεφθεί".
Ο Γούντι Άλεν είπε πως τον πλησίασε ο Πλάθιντο Ντομίνγκο για να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη όπερα, αλλά χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να τον πείσει ο τενόρος πριν από την πρώτη του εμπειρία στο Λος Άντζελες. "Δεν ήξερα αν μπορούσα να κάνω κάτι παρόμοιο, είχα κάνει κινηματογράφο και λίγο θέατρο", δήλωσε ο σκηνοθέτης του "Μανχάταν" και της "Ανι Χολ". "Είναι πολύ διαφορετικό από μια ταινία, όπου κάνεις μια μικρή σκηνή, μετά μια άλλη εκτός της σεκάνς. Εδώ, στους καλλιτέχνες αρέσει να ερμηνεύουν όλο το έργο με μια εκπληκτική ενέργεια διαρκώς", είπε.
Η όπερα διηγείται πώς μια οικογένεια, πανικόβλητη που βλέπει τον γηραιό Μπουόζο Ντονάτι να αφήνει όλη την περιουσία του στον κλήρο, καλεί τον Τζάνι Σκίκι για να λύσει το πρόβλημα: αυτός παριστάνει τον μακαρίτη για να υπαγορεύσει στον συμβολαιογράφο νέα διαθήκη και να επωφεληθεί για να διεκδικήσει την κληρονομιά.
"Αποφασίσαμε να κάνουμε μια παραγωγή σε ύφος ιταλικού νεορεαλισμού της δεκαετίας του 1950, όπως οι πρώτες ταινίες του Φελίνι", εξήγησε ο σκηνοθέτης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
