 |
|
|  Παρασκευή 6/9
Η Ρωσία τίμησε την Δώρα Γιαννίτση
Με το μετάλλιο «Πούσκιν» βραβεύτηκε η διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. Μόσχας
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Με το μετάλλιο «Πούσκιν» βραβεύτηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας η διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π. Μόσχας, Δώρα Γιαννίτση. Η βράβευση έγινε βάσει του υπ' αριθ. 214 (13 Μαΐου 2019) Διατάγματος του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν για τις υπηρεσίες της κ. Γιαννίτση στην ενίσχυση της φιλίας και της συνεργασίας μεταξύ των λαών και την καρποφόρα δραστηριότητα σύσφιξης, αμοιβαίου εμπλουτισμού πολιτισμών λαών και εθνοτήτων.
Σύμφωνα με την ίδια, η τελετή απονομής έγινε σε μία ιδιαίτερα φιλική και θερμή ατμόσφαιρα, με έντονο το πνεύμα της φιλίας, της ομόνοιας, της αγάπης. «Πρόκειται για κοινή νίκη, για κοινή επιβράβευση συλλογικής προσπάθειας, που αποτελεί άλλον ένα νομοτελειακό κρίκο στη δυναμική και ανάπτυξη των κοινών σελίδων των δύο λαών μας, Ελλήνων και Ρώσων, των δύο κόσμων μας», δήλωσε η κ. Γιαννίτση, με έκδηλη τη συγκίνηση στη φωνή της.
Το μετάλλιο τής απένειμε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Αλεξάντρ Γκρουσκό, ο οποίος μίλησε για τη δράση και το έργο του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π., το οποίο για 15η πλέον συνεχόμενη χρονιά συνδράμει στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού σε διάφορες περιφέρειες της Ρωσίας, αλλά και στη σύσφιξη των φιλικών σχέσεων των δύο ομόδοξων λαών και στην ενίσχυση της λαϊκής διπλωματίας.
Από τη πλευρά της, η κ. Γιαννίτση ευχαρίστησε τη Ρωσική Πολιτεία και τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν για την υψηλή εκτίμηση της συμβολής της στο έργο Κέντρου.
«Η δράση μας στο σύνολό της είναι ταγμένη στην ανάδειξη των κοινών σελίδων ιστορίας, που συνδέουν τους δύο ομόδοξους λαούς, Έλληνες και Ρώσους, με μακραίωνους δεσμούς ιστορικής, πολιτισμικής, πνευματικής εγγύτητας και παραπέμπουν στις ιδέες της Ορθόδοξης Ανατολής, με κοινή νοοτροπία και αντίληψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, που βασίζονται στις πανανθρώπινες, διαχρονικές και καθολικές αξίες και ιδανικά της συνέπειας, της πίστης στο χρέος, της αγάπης, της πραγματικής αρετής και ανάγονται από τα κείμενα των αρχαίων κλασσικών μας, από το μήνυμα καθολικής αγάπης της Αντιγόνης, αποκρινόμενης στις απειλές του Κρέοντα "...ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν..."», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η Δώρα Γιαννίτση εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της στους ιδρυτές του Κ.Ε.Π., οι οποίοι προ 14ετίας τής εμπιστεύτηκαν εκ του μηδενός τη σύστασή του, τα ηνία και τον συντονισμό του, «σε όλους τους ανθρώπους, που μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, στο κοινό του Κ.Ε.Π. και τα στελέχη του, στην Ελληνική Πολιτεία και τη Διπλωματική μας Αρχή στη Μόσχα για την αγαστή συνεργασία, στους φορείς της Χώρας μας, μεταξύ άλλων στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, που ενισχύει την εκπαιδευτική μας δράση με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς, και στο Υπουργείο Τουρισμού για την ενίσχυση καλλιτεχνικών και πολιτιστικών εγχειρημάτων μας, αλλά και στους ρωσικούς φορείς, καλλιτεχνικούς, πολιτιστικούς, θεσμικούς, σε σύμπραξη με τους οποίους έχουμε καταφέρει να υλοποιήσουμε πολιτισμικά-καλλιτεχνικά γεγονότα μέχρι και τη Σιβηρία αλλά και την Άπω Ανατολή».
H Δώρα Γιαννίτση προσέφερε στον Ρώσο ΑΝΥΠΕΞ, Αλεξάντρ Γκρουσκό, ένα δένδρο ελιάς, σύμβολο ειρήνης και φιλίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
