 |
|
|  Σάββατο 25/1
Χριστίνα Φλαμπούρη,η πρώτη Ελληνίδα που πετυχαίνει το ορειβατικό επίτευγμα «7 Summits»
ΑΠΕ-ΜΠΕ
“ Όπως ο περισσότερος κόσμος, δεν είχα καλή σχέση με το ύψος. Δεν είχα αυτοπεποίθηση, ήμουν ντροπαλό κορίτσι... Ακόμα πριν από πέντε χρόνια, σε μια εκδρομή αναρρίχησης, φοβόμουν να πατήσω στην άκρη μιας πλαγιάς και σήμερα έχω καταφέρει να πατήσω στις υψηλότερες κορυφές των ηπείρων του κόσμου» λέει η αλπινίστρια Χριστίνα Φλαμπούρη, η πρώτη Ελληνίδα που πετυχαίνει το επονομαζόμενο «7 Summits».
Η Xριστίνα μάς μίλησε με αφορμή την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής της Ανταρκτικής, όπου η Ελληνίδα αλπινίστρια, 31 ετών, ύψωσε την ελληνική σημαία τη Δευτέρα 6 Ιανουαρίου.
“ Δεν είμαι επαγγελματίας αθλήτρια, και όμως ο αλμπινισμός πλέον είναι ένα βασικό μέρος της ζωής μου. Είναι μια αγάπη που με ύψωσε μέχρι τις επτά κορυφές του κόσμου”, λέει.
Στην ερώτηση πώς νιώθει όταν στέκεται εκεί ψηλά, απαντά: “ Είναι απερίγραπτη αίσθηση: “ Νιώθω δυνατή σαν τον Θεό και ταυτόχρονα (αδύναμη) σαν το μυρμήγκι!”
Το αξιοθαύμαστο είναι ότι στην αποστολή έγινε ταυτόχρονα και η πρώτη Ελληνίδα που πατάει στον Νότιο Πόλο, ακολουθώντας μια πορεία 111 χιλιομέτρων με τα ορειβατικά σκι ως το νοτιότερο σημείο του κόσμου!
“ Όταν με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και με τον ισχυρό άνεμο της περιοχής, σκαρφάλωσα στο Vinson Massif στα 4.892 μέτρα υψόμετρο και κατόρθωσα να συμπεριληφθώ στη μικρή λίστα των 70 μόνο γυναικών παγκοσμίως που έχουν πετύχει το project, ένοιωσα υπερηφάνεια όχι μόνο για μένα που το κατάφερα, αλλά περισσότερο γιατί έγινα η πρώτη Ελληνίδα έως τώρα σε αυτήν την λίστα” μας λέει.
Το 7 Summits θεωρείται το υπέρτατο ορειβατικό επίτευγμα καθώς περιλαμβάνει την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου και μέχρι σήμερα το έχουν καταφέρει περίπου 400 άνθρωποι συνολικά. Η Χριστίνα, μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών, κατόρθωσε να ολοκληρώσει το project παγκόσμιας αναγνώρισης μόλις σε 3,5 χρόνια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
