Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Κυριακή 26/10 ---------------------------------------- Ανταρκτική ---------------------------------------- Το σημειωματάριο συντρόφου του εξερευνητή Ρόμπερτ Σκοτ στην τραγική εξερευνητική αποστολή Terra Nova βρέθηκε έπειτα από έναν αιώνα στους πάγους ----------------------------------------

ΟΥΕΛΙΝΓΚΤΟΝ.-

Ενα φωτογραφικό σημειωματάριο που ανήκε σε επιστήμονα της Terra Nova, της τραγικής εξερευνητικής αποστολής του Ρόμπερτ Σκοτ στην Ανταρκτική, ανακαλύφθηκε πρόσφατα, αφού έμεινε επί έναν αιώνα φυλακισμένο στους πάγους. Το τετράδιο, η ανακάλυψη του οποίου ανακοινώθηκε από το Ιδρυμα για την Ανταρκτική και τη Νέα Ζηλανδία, ανήκε στον Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ και βρέθηκε εξαιτίας της τήξης των πάγων, έξω από τη βάση Terra Nova, από το όνομα του φαλαιονοθηρικού σκάφους που μετέφερε τον Ρόμπερτ Σκοτ και την 60μελή αποστολή του στην Ανταρκτική. Ο διευθυντής του Ιδρύματος, ο Νάιτζελ Γουότσον, έκανε λόγο για "συγκλονιστικό εύρημα" και δήλωσε ότι οι σελίδες του έχουν σταλεί στην Νέα Ζηλανδία για να αποκατασταθούν και να βιβλιοδετηθούν πριν σταλούν πίσω στην Ανταρκτική, όπου το Ιδρυμα δραστηριοποιείται στην διατήρηση πέντε τοποθεσιών που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις αποστολές των Ρόμπερτ Σκοτ, Ερνεστ Σάκλετον και Εντμουντ Χίλαρι. Αφού έφθασε την Ανταρκτική, η εξερευνητική αποστολή του πλοιάρχου Σκοτ χωρίσθηκε σε δύο ομάδες. Στις 17 Ιανουαρίου 1912 η υπό τον Σκοτ ομάδα έφθασε στον Νότιο Πόλο για να διαπιστώσει ότι ο Νορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν είχε πατήσει πρώτη τον Πόλο, 34 ημέρες πριν. Στον δρόμο της επιστροφής ο Ρόμπερτ Σκοτ και οι σύντροφοί του βρήκαν τον θάνατο, εξαιτίας της ασιτίας και των ακραίων μετεωρολογικών συνθηκών. Ο Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ ανήκε σε μία άλλη ομάδα, η οποία προχώρησε κατά μήκος της ακτής για να να πραγματοποιήσει επιστημονικές παρατηρήσεις, όμως η βάση στην οποία εργαζόταν αποκλείσθηκε από τους πάγους, παγιδεύοντάς τον και εμποδίζοντας την προσέγγιση πλοίου. Ο Λέβικ και οι πέντε σύντροφοί του επέζησαν σκάβοντας στους πάγους για να δημιουργήσουν καταφύγιο και διατρεφόμενοι με πιγκουίνους και φώκιες. Το καρνέ του Λεβίκ δεν περιέχει σημαντικές αποκαλύψεις. Περιέχει ημερομηνίες, περιγραφές και στοιχεία φωτογραφιών από την έναρξη της αποστολής. Οι σημειώσεις παραπέμπουν σε σειρά φωτογραφιών που σήμερα ανήκουν στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Σκοτ του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. Το όνομα του Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ ήρθε στο προσκήνιο το 2012, όταν ερευνητές του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου ανακάλυψαν άρθρο του με τίτλο "Σεξουαλικές Πρακτικές των Πιγκουίνων Αντελί (Πυγοσκελίς Αντέλια) ", στο οποίο ο εξερευνητής περιγράφει λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του για τις "ανάρμοστες" συμπεριφορές των πιγκουίνων, οι οποίοι "ρέπουν προς ομοφυλοφιλικές και νεκροφιλικές πρακτικές". Ο εξερευνητής ήταν τόσο σοκαρισμένος από την "εξαχρείωση" των πιγκουίνων που είχε επιλέξει να γράψει ορισμένες από τις παρατηρήσεις του στα ελληνικά, για να περιορίσει το αναγνωστικό κοινό τους. Αλλωστε το άρθρο του κυκλοφόρησε μεταξύ περιορισμένου κύκλου επιστημόνων και δεν δημοσιεύθηκε. Ο Τζορτζ Μάρεϊ Λέβικ επέστρεψε από την τραγική αποστολή Terra Nova. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε την μάχη της Καλλίπολης και στη συνέχεια εργάσθηκε στις υπηρεσίες Πληροφοριών του βρετανικού στρατού. Πέθανε το 1956.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία