 |
|
|  Σάββατο 15/11
----------------------------------------
Ουρουγουάη
----------------------------------------
Ο πρόεδρος Μουχίκα δεν θα πουλούσε «ποτέ» τον αγαπημένο του Σκαραβαίο, δήλωσε ο ίδιος
----------------------------------------
ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ.-
Οι βαθύπλουτοι γαλαζοαίματοι και επιχειρηματίες της Μέσης Ανατολής σπανίως αντιμετωπίζουν πρόβλημα όταν θέλουν να αγοράσουν το αυτοκίνητο που επιθυμούν, είτε πρόκειται για κάποια Ρολς-Ρόις τροποποιημένη για να ανταποκρίνεται στο προσωπικό τους γούστο, είτε για κάποιο υπεραυτοκίνητο της Μπουγκάτι. Υπάρχει όμως ένα αμάξι που δεν μπορούν να αγοράσουν, διότι πολύ απλά δεν πωλείται: ο μπλε σιέλ Σκαραβαίος του προέδρου της Ουρουγουάης, του Χοσέ Μουχίκα.
Παρά τις προσφορές που δέχθηκε, περιλαμβανομένης μιας από έναν Άραβα σεΐχη η οποία ανερχόταν σε... ένα εκατομμύριο δολάρια, ο πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο Χοσέ Μουχίκα, που πολλοί πολίτες της χώρας του αποκαλούν με το χαϊδευτικό του «Πέπε», διαβεβαίωσε ότι δεν θα πουλούσε «ποτέ» το Φολκσβάγκεν του 1987 το οποίο έχει γίνει ένα από τα σύμβολα του απλού τρόπου ζωής του πρώην Τουπαμάρο.
Φωτογραφίες του Σκαραβαίου του Μουχίκα πλημμύρισαν τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, όταν ο πρόεδρος της Ουρουγουάης πήγε να ψηφίσει με αυτόν στις προεδρικές εκλογές του Οκτωβρίου. Ο ίδιος ο πρόεδρος είχε αποκαλύψει πως ένας Άραβας σεΐχης του έκανε την απίστευτη προσφορά για το αυτοκίνητό του — το μεταχειρισμένο Φολκσβάγκεν δύσκολα θα έπιανε πάνω από 3.000 δολάρια — στο περιθώριο μιας συνόδου στη Βολιβία τον Ιούνιο. Τότε, ο Μουχίκα του είχε υποσχεθεί πως θα σκεφτόταν την προσφορά.
Αλλά ο πρόεδρος απογοήτευσε σήμερα τους επίδοξους αγοραστές του Σκαραβαίου του. «Δεν θα το πουλάγαμε ποτέ. Θα ήταν προσβολή για όλους εκείνους τους φίλους μας που μάζεψαν χρήματα για να μας το αγοράσουν», εξήγησε ο Μουχίκα.
Ο 79χρονος πρώην γκεριγέρο θυμήθηκε πως όταν είχε πρωτοδεί έναν Σκαραβαίο, του είχε φανεί «φριχτό» αυτοκίνητο. «Αλλά με τον καιρό ερωτεύτηκα τους Σκαραβαίους, και συνεχίζω να τους αγαπάω μέχρι σήμερα», ομολόγησε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
