Λένε πως το τι βλέπουμε, εξαρτάται από το πού διαλέγουμε να κοιτάξουμε… και το πού κοιτάζουμε, από το τι περιμένουμε να δούμε…
Με άλλα λόγια, φαίνεται πως οι προσδοκίες μας τελικά διαμορφώνουν σημαντικά την πραγματικότητα που βιώνουμε. Είναι έτσι;

Και τι είναι αυτή η «κρίση», με την οποία όλοι μας μονίμως ασχολούμαστε τα τελευταία χρόνια; Είναι πραγματική ή εμείς δεν κοιτάζουμε στη σωστή κατεύθυνση;

Κάθε κρίση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία μορφή έκτακτου επεισοδίου που απειλεί τα συμφέροντά μας. Είναι μια απρόβλεπτη κατάσταση δηλαδή, η οποία μας δημιουργεί ένταση και ανασφάλεια, κυρίως επειδή πιθανολογείται ότι θα επιφέρει δυσμενή αποτελέσματα.

Γιατί τότε, αφού η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από μη προβλέψιμες καταστάσεις, εμείς φοβόμαστε τόσο αυτήν την Κρίση; Μήπως γιατί έως τώρα, είχαμε συνηθίσει να βιώνουμε κατά περιόδους μία συγκεκριμένη μορφή καθολικής οικονομικής κρίσης, που οφειλόταν κυρίως σε ισχυρή πτώση της ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες;

Στις μέρες μας, έντρομοι βλέπουμε τις κοινωνίες μας, τις κυβερνήσεις, την οικονομία, τα σώματά μας, τη νοημοσύνη μας, τα μηνύματα και τα αγαθά που ανταλλάσσουμε, να επηρεάζονται από μια νέου τύπου «κρίση», πρωτοφανή για τις μέχρι τώρα συνήθεις αντιλήψεις και εμπειρίες μας.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι αναμφίβολα η ταχύτητα εξάπλωσης και η οικουμενική της διάσταση. Από τον πυρήνα της ξεπηδούν νέοι τρόποι του να «είμαστε μαζί»: ηλεκτρονικές κοινότητες, ηλεκτρονικές επιχειρήσεις, ηλεκτρονική δημοκρατία. Όλα αυτά επηρεάζουν πιθανότατα βαθιά όχι μόνο τις συλλογικές μορφές της ευαισθησίας, την πληροφόρηση και την επικοινωνία, αλλά εξίσου έντονα και τις οικονομικές λειτουργίες.

Μας τρομάζει αυτή η αλλαγή, μας πανικοβάλλει ο ρυθμός με την οποία συντελείται.

Γιατί αλήθεια, ποτέ ως τώρα οι αλλαγές της τεχνικής, της οικονομίας και κατά συνέπεια, των ηθών, δεν ήταν τόσο αστραπιαίες και τόσο αποσταθεροποιητικές, απαιτώντας από εμάς να βρισκόμαστε κάθε στιγμή σε προσπάθεια προσαρμογής.

Γίνεται φανερό πλέον ότι ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, όπου αποδομείται κάθε παραδοσιακός θεσμός και σχέση και αναδύεται μια νέα Πραγματικότητα.
Και η Κρίση, από μία άλλη οπτική, είναι το μέσο για αυτήν την αλλαγή!

Αν λοιπόν αποδεχτούμε την Αλλαγή ως τη μοναδική σταθερά στη ζωή μας και μάθουμε να ζούμε με αυτή, τότε ο φόβος θα δώσει τη θέση του στην πρόκληση για βελτίωση και εξέλιξη.

Τότε η Κρίση θα πάψει να σημαίνει «Κίνδυνος» και θα σηματοδοτεί νέες Ευκαιρίες…

Βάσω Χαριτοπούλου
Οικονομολόγος
vasso-charitopoulou@hotmail.com