 |
|
|  Κυριακή 7/12
----------------------------------------
Τουρκία
----------------------------------------
Ο νομπελίστας Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ καταγγέλει την ατμόσφαιρα "φόβου" που κυριαρχεί στη χώρα του
----------------------------------------
ΚΩΝ/ΠΟΛΗ.-
Ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006, κατήγγειλε την ατμόσφαιρα «φόβου» που επικρατεί στη χώρα του και τις πιέσεις που ασκεί η ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση στην ελευθερία του Τύπου, σε μια σπάνια συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε σήμερα σε τουρκική εφημερίδα.
«Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει φόβος. Παρατηρώ ότι όλος ο κόσμος φοβάται, δεν είναι φυσιολογικό (…) Η ελευθερία της έκφρασης έχει πέσει σε πολύ χαμηλό επίπεδο», δήλωσε ο Παμούκ στη συνέντευξή του στην εφημερίδα Χουριέτ με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου του βιβλίου, που ακόμη δεν έχει μεταφραστεί, «Το μουσείο της αθωότητας».
Ο συγγραφέας κατήγγειλε τις πιέσεις που ασκεί στα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας η κυβέρνηση και κυρίως τις ενέργειες της δικαιοσύνης και τις απολύσεις δημοσιογράφων που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση.
«Πολλοί φίλοι μου λένε ότι αυτός ή εκείνος ο δημοσιογράφος έχασε τη δουλειά του. Πλέον ακόμη και οι δημοσιογράφοι που πρόσκεινται στην εξουσία διώκονται. Δεν έχω δει τίποτα παρόμοιο πουθενά», επεσήμανε ο Παμούκ, 62 ετών.
Ο συγγραφέας σχολίασε επίσης τις πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είπε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι ίσοι «διότι αυτό είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση», προκαλώντας αντιδράσεις διεθνώς.
«Το τελευταίο μου (βιβλίο) αναφέρεται στην καταπίεση των γυναικών στην Τουρκία (…) Αν πρέπει να επικρίνουμε την Τουρκία κοιτώντας την με μια ματιά από το εξωτερικό, θα ήταν για τη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Οι πολιτικοί μας κάνουν απερίσκεπτες δηλώσεις για το θέμα, σα να θέλουν να προκαλέσουν αντιδράσεις», είπε π Παμούκ αναφερόμενος στα σχόλια του Ερντογάν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
