Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σάββατο 13/12 ---------------------------------------- Ιταλία ---------------------------------------- Τα βιβλία και όχι οι βόμβες θα εξαλείψουν το Ισλαμικό Κράτος, εκτιμά η Ιρανή βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Σιρίν Εμπαντί ----------------------------------------

ΕΔΩ ΡΩΜΗ.-

Σύμφωνα με την Ιρανή Σιρίν Εμπαντί, που βραβεύθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 2003, ο διεθνής συνασπισμός υπό τις ΗΠΑ εναντίον του Ισλαμικού Κράτους πρέπει να ρίχνει βιβλία και όχι βόμβες για να το εξαλείψει. Πρώην δικαστής, η οποία έγινε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 και είναι αυτοεξόριστη από το 2009, η Εμπαντί βρίσκεται το Σαββατοκύριακο αυτό στη Ρώμη για την 14η σύνοδο των βραβευθέντων με Νόμπελ Ειρήνης. Σε συνέντευξή της στο Γαλλικό Πρακτορείο η Ιρανή δήλωσε πεπεισμένη ότι η λύση στο πρόβλημα των τζιχαντιστών δεν είναι στρατιωτική. «Κοιτάξτε όλα τα χρόνια και όλα τα λεφτά που σπαταλήθηκαν στον πόλεμο κατά των Ταλιμπάν. Τους εξαλείψαμε; Δυστυχώς, όχι», εξήγησε. «Το ΙΚ είναι σαν ένα παρακλάδι των Ταλιμπάν. Δεν είναι απλώς μια τρομοκρατική οργάνωση, είναι επίσης μια ιδεολογία, πρέπει να την καταπολεμήσουμε στις ρίζες της. Αν καταστρέψουμε αυτές τις ρίζες, δεν θα εξαπλωθεί», υπογράμμισε η 67χρονη Εμπαντί. «Κατά τη γνώμη μου οι ρίζες της είναι ο αναλφαβητισμός και η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης», πρόσθεσε. «Αντί να ρίχνουμε βόμβες, θα έπρεπε να τους ρίχνουμε βιβλία και να χτίζουμε σχολεία: τότε ο φονταμενταλισμός θα εξαλειφθεί». Όμως, η Εμπαντί επεσήμανε ότι οι δυτικές χώρες θα πρέπει να αναγνωρίσουν το μερίδιο της ευθύνης τους σε αυτή τη μάστιγα, η οποία έχει πολλές μορφές: το ΙΚ, τη Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, το χάος στη Λιβύη, το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και την τρομοκρατία που ενίοτε πλήττει τις δυτικές πόλεις. Δεκαετίες επέμβασης στη Μέση Ανατολή και υποστήριξης διεφθαρμένων δικτατόρων, αλλά και η άσχημη αντιμετώπιση και οι διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμανικών μειονοτήτων στη Δύση είναι επίσης στοιχεία ενός εκρηκτικού κοκτέιλ δυσφορίας. «Βλέπουμε σήμερα ότι πολλοί Ευρωπαίοι συντάσσονται με τους εξτρεμιστές (…) Πιστεύω ότι αυτό δείχνει ότι πολλοί Μουσουλμάνοι δεύτερης γενιάς αισθάνονται ταπεινωμένοι», εξήγησε η Εμπαντί. Σε ό,τι αφορά τη χώρα της η Εμπαντί δήλωσε ότι έχει αποφασίσει να διατηρήσει τους φρενήρεις ρυθμούς με τους οποίους εργάζεται για να κάνει γνωστή την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν, παρά την εκλογή το καλοκαίρι του 2013 του Χασάν Ροχανί στην προεδρία.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία