Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τι προκύπτει απο μία (χαζή...) βρετανική έρευνα

Οι άνδρες ειναι πιό χαζοί απο τις γυναίκες...



Πανεπιστήμιο Νιούκαστλ


Φαίνεται να επιβεβαιώνεται επίσημα ότι οι άνδρες είναι πιο χαζοί από τις γυναίκες, αφού αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα (σχεδόν το 90%) των ανθρώπων που έχουν πεθάνει με τους πιο χαζούς τρόπους.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας πρωτότυπης μελέτης από Βρετανούς ερευνητές, με επικεφαλής τον δρ. Ντένις Λέντρεμ του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στη χριστουγεννιάτικη έκδοση του βρετανικού ιατρικού περιοδικού «British Medical Journal», σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ». Παλαιότερες έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να εισαχθούν στο τμήμα επειγόντων ενός νοσοκομείου λόγω θανάσιμου τραυματισμού σε τροχαίο ή άλλο ατύχημα.

Οι ερευνητές ανέλυσαν 332 απονομές των «Βραβείων Δαρβίνου» κατά τα τελευταία 20 χρόνια. Πρόκειται για ετήσια «βραβεία», που φέρουν το όνομα του «πατέρα» της θεωρίας της εξέλιξης Βρετανού βιολόγου Κάρολου Δαρβίνου και αφορούν τους πιο ανόητους τρόπους που έχουν πεθάνει άνθρωποι μέσα στη χρονιά. Βραβεύονται όσοι «κατάφεραν» να βελτιώσουν την κοινή γενετική κληρονομιά της ανθρωπότητας, αφαιρώντας τα γονίδιά τους από αυτήν, «χάρη» στον ανόητο θάνατό τους.

Η ανάλυση δείχνει ότι μεταξύ 1994- 2014 σχεδόν οι εννέα στους δέκα «νικητές» για τον τίτλο του πιο χαζού θανάτου είναι άνδρες. Ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές -και μακάβριες- περιπτώσεις είναι ένας «έξυπνος» άνδρας που ανέβηκε σε ένα κλεμμένο καροτσάκι του σούπερ μάρκετ, το οποίο έδεσε στο πίσω μέρος ενός τρένου, που τον τράβηξε λίγα χιλιόμετρα προς... τον θάνατό του.

Ένας άλλος «αστέρας» της νοημοσύνης ήταν ένας υποψήφιος τρομοκράτης, ο οποίος έστειλε ένα γράμμα - βόμβα, αλλά το ταχυδρομείο τού το επέστρεψε επειδή δεν είχε βάλει αρκετά γραμματόσημα - και αυτός το άνοιξε (με την αναμενόμενη κατάληξη...).

Κάποιος άλλος κατάφερε να κλέψει ένα χαλύβδινο καλώδιο που συγκρατούσε έναν ανελκυστήρα, μόνο που ο ίδιος βρισκόταν πάνω στον ανελκυστήρα, οπότε ο τελευταίος γκρεμοτσακίστηκε στο υπόγειο (μαζί με τον άτυχο κλέφτη).

Ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση ενός εργάτη, ο οποίος οδηγούσε έναν μικρό εκσκαφέα, με τον οποίο γκρέμιζε ένα στεγασμένο πάρκινγκ, αλλά δεν είχε σκεφτεί τι θα γινόταν αν έριχνε και το τελευταίο στήριγμα, εωσότου η στέγη έπεσε και τον πλάκωσε.

Δεν θα πρέπει να παραλείψει κανείς να αναφερθεί σε τρεις άνδρες που έπαιζαν σε ένα μπαρ μια παραλλαγή της ρώσικης ρουλέτας, πίνοντας εναλλάξ αλκοόλ και πατώντας πάνω σε μια νάρκη που δεν είχε εκραγεί, για να δουν ποιος θα είναι ο «τυχερός». Φυσικά «τυχεροί» ήσαν και οι τρεις, όταν η νάρκη έσκασε και όλο το μπαρ κατεδαφίστηκε από την έκρηξη.

Από τα 332 «βραβεία» χαζών θανάτων, τα 282 (89%) αφορούσαν άνδρες, τα 36 γυναίκες και τα 14 είχαν να κάνουν με ζευγάρια. Οι ερευνητές επισήμαναν ότι οι άνδρες, από τα πανάρχαια χρόνια, υποχρεώνονταν να κάνουν, ως τελετουργίες μύησης και ανδρισμού, ριψοκίνδυνα πράγματα. Μόνο που η γραμμή που χωρίζει το «ριψοκίνδυνο» από το «χαζό», είναι πολύ λεπτή.

Εν προκειμένω, αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση ενός άνδρα που χρησιμοποιούσε μια μηχανή λείανσης με ιμάντα από γυαλόχαρτο ως εργαλείο αυτοερωτισμού, αλλά γλίστρησε και έχασε τον έναν όρχι του. Επειδή όμως δεν έχασε τη ζωή του, δεν του απονεμήθηκε το βραβείο χαζομάρας (παρόλο που το άξιζε...).
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία