 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 8.26μμ
----------------------------------------
Αναλυτικό ρεπορτάζ απο την Αυστραλία
----------------------------------------
Έληξε η κατάσταση ομηρίας στο Σίδνεϊ, νεκρός ο δράστης και άλλος ένας άνθρωπος
----------------------------------------
ΣΙΔΝΕΪ.-
Η κατάσταση ομηρίας στο καφέ του Σίδνεϊ τερματίστηκε τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη (τοπική ώρα), μετά από σχεδόν 16 ώρες αγωνίας, αφού οι δυνάμεις ασφαλείας εξαπέλυσαν έφοδο κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι και άλλοι τρεις τραυματίστηκαν.
"Η πολιορκία έληξε" ανέφερε στον λογαριασμό της στο Twitter λίγο πριν από τις 3 τα ξημερώματα (18:00 ώρα Ελλάδας) η αστυνομία της Νέας Νότιας Ουαλίας.
Μισή ώρα νωρίτερα ακούστηκαν ισχυρές εκρήξεις και εμφανίστηκαν φλόγες από το σημείο όπου βρίσκεται το Lindt Chocolat Cafe, στην Μάρτιν Πλέις, μια πεζοδρομημένη πλατεία στην καρδιά της μεγαλύτερης πόλης της Αυστραλίας. Αμέσως μετά, άνδρες των ειδικών δυνάμεων μπήκαν από μια πλαϊνή πόρτα στο καφέ ενώ την ίδια ώρα πολλοί από τους ομήρους έβγαιναν τρέχοντας από το κτίριο.
Τουλάχιστον δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και ο δράστης. Σύμφωνα με το τηλεοπτικό κανάλι Channel 7, άλλοι τρεις άνθρωποι έχουν τραυματιστεί σοβαρά.
Μετά την επέμβαση της αστυνομίας επικράτησε σύγχυση. Ένα ειδικό ρομπότ για την εξουδετέρωση βομβών εισήλθε στο κτίριο ενώ διασώστες και αστυνομικοί μπαινόβγαιναν την ίδια ώρα στο καφέ, προφανώς αναζητώντας τυχόν εγκλωβισμένους ομήρους.
Σύμφωνα με τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης ο δράστης ήταν ένας Ιρανός, ο Μαν Χαρόν Μονίς. Η εφημερίδα The Australian ανέφερε ότι ο Μονίς είχε στείλει προσβλητικές επιστολές στις οικογένειες στρατιωτών που σκοτώθηκαν σε επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Είχε επίσης κατηγορηθεί για συνέργεια στον φόνο της πρώην συζύγου του αλλά είχε αφεθεί ελεύθερος υπό όρους μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα για την υπόθεση αυτή. Η εφημερίδα, που δεν τον κατονομάζει, γράφει ότι ο δράστης ήταν 49 ετών και έφτασε στην Αυστραλία το 1996. Ζούσε στα προάστια του Σίδνεϊ και ήταν "ριζοσπαστικός ισλαμιστής".
Η αστυνομία δεν επιβεβαίωσε αυτές τις πληροφορίες, αναφέροντας μόνο ότι γνωρίζει την ταυτότητα του δράστη.
Τα κίνητρα του Μονίς παραμένουν ασαφή, μολονότι υποχρέωσε τους ομήρους να κρατήσουν μια σημαία μπροστά από ένα παράθυρο του καφέ που έβλεπε στον δρόμο και ήταν μερικώς ορατή απ' έξω. Στη σημαία αυτή, μαύρου χρώματος, φαίνεται ότι είχε γράψει με αραβικούς χαρακτήρες τη φράση "Δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον Αλλάχ και ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του".
Ο Κρις Ρίζον, δημοσιογράφος του Channel 7 που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το καφέ, έγραψε στο Twitter: "Μετρήσαμε περίπου 15 ομήρους (...) γυναίκες, άνδρες, νέους, γέρους, όχι όμως παιδιά. Βλέπουμε ότι ο δράστης τους αναγκάζει να στέκονται όρθιοι μπροστά στα παράθυρα, κάποιες φορές επί δύο ώρες".
Το Μάρτιν Πλέις είναι το οικονομικό κέντρο του Σίδνεϊ και φιλοξενεί πολλά κυβερνητικά κτίρια, όπως το γραφείο του πρωθυπουργού της Νέας Νότιας Ουαλίας Μάικ Μπερντ και η έδρα της Κεντρικής Τράπεζας.
Χθες, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι στο Σίδνεϊ συνελήφθη ένας 25χρονος που πιστεύεται ότι σχεδίαζε τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αυστραλία. Ο αρχηγός της αστυνομίας διευκρίνισε όμως ότι δεν πιστεύει πως οι δύο υποθέσεις συνδέονται μεταξύ τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
