Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Tετάρτη 18/5

Γιώργος Σταθόπουλος

Ο Ομογενής συλλέκτης που προωθεί την ελληνική ζωγραφική και γλυπτική στο εξωτερικό



protothema.gr

Περήφανος ως Έλληνας. Ο Γιώργος Σταθόπουλος, δικηγόρος καριέρας στις ΗΠΑ, είδε στην πορεία του χρόνου το χόμπι του να συλλέγει έργα ζωγραφικής και γλυπτικής κυρίως Ελλήνων καλλιτεχνών να εξελίσσεται σε πάθος. Άνθρωπος του κόσμου -κοσμοπολίτης, από την ημέρα που το συνειδητοποίησε έβαλε σκοπό ζωής την προώθηση της ελληνικής ζωγραφικής και γλυπτικής στο εξωτερικό Πρόσφατα, στο Μουσείο Μπενάκη, παρουσίασε το βιβλίο -κατάλογο με τίτλο “Συλλογή Γ.Σταθόπουλου-Με αυτοβιογραφικές αφηγήσεις”. “Το χόμπι έχει γίνει πάθος. Η τέχνη είναι κάτι το οποίο αισθάνομαι τόσο βαθιά και μου δίνει τέτοια δύναμη που έχω μία συνεχή ροπή ενέργειας. Είμαι πολύ ευτυχής που είχαμε στην εκδήλωση τόσο σημαντικούς ανθρώπους που εκτιμούν την τέχνη και που είναι μπορεί να πει κανείς ότι είναι οι στυλοβάτες της ελληνικής τέχνης η οποία μπορεί να πάει πολύ μακρυά. Έχω προσπαθήσει και έχω κάνει εκθέσεις στο εξωτερικό με αυτόν τον σκοπό και μπορώ να πω ότι είχαμε επιτυχία. Έγινε πολύ πιο γνωστή η ελληνική τέχνη” επεσήμανε. “Συλλέγω ελληνικά και ξένα έργα αλλά βασικά ελληνικά. Το μεγαλύτερο κομμάτι της συλλογής μου είναι Ελλήνων καλλιτεχνών. Αλλά δεν παύω ,επειδή είμαι άνθρωπος που έχω ζήσει σε πολλές χώρες στο εξωτερικό, έχω σπουδάσει και έχω εργαστεί και έχω γνωρίσει μεγάλους ξένους καλλιτέχνες όπως τον Γάλλο Αντρέ Βερντέ, τον Καρ Άπελ ιδρυτή της κίνησης COBRA - Copenhagen, Brussels, Amsterdam με τον οποίο είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Οτιδήποτε είναι όμορφο και μου αρέσει κτυπάει στο μάτι και μου λεει αυτό είναι ωραίο έργο αγόρασέ το, το αγοράζω”. Όπως ανέφερε “από τους Έλληνες καλλιτέχνες ξεχωρίζω τον Στέφανο Δασκαλάκη, τον θεωρώ μεγάλο καλλιτέχνη, μεγάλο ζωγράφο, τον Γιώργο Ρόρη, τη Μαρία Φιλοπούλου που πηγαίνει πολύ καλά στο εξωτερικό, την Ειρήνη Ηλιοπούλου και βέβαια τον Αλέκο Φασιανό ο οποίος ήταν μεγάλος και επειδή είχε ζήσει στο Παρίσι είχε πολύ ακριβά έργα. Ήταν φίλος πολύ. Επίσης από τους γλύπτες ξεχωρίζω τον Κώστα Βαρώτσο” και συμπλήρωσε: “Προωθώ την ελληνική και παράλληλα με την ελληνική τέχνη την Ελλάδα μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που μαζί με την ελληνική τέχνη προβάλλεται και η χώρα μας, η Ελλάδα”. Έργα τέχνης άρχισε να συλλέγει το 1964 όταν μετακόμισε στις Βρυξέλλες για να εργαστεί ως εκπρόσωπος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων στη Βιομηχανική Ομοσπονδία Κοινής Αγοράς (UNICE).

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία