 |
|
|  Τρίτη 17/2
----------------------------------------
ΗΠΑ
----------------------------------------
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επαναφέρουν τον θάλαμο αερίων για την εκτέλεση της θανατικής ποινής
----------------------------------------
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα κοινό σημείο με τη Σαουδική Αραβία, την Κίνα, το Ιράν και την Υεμένη: είναι οι χώρες που εκτελούν περισσότερους ανθρώπους κάθε χρόνο. Η Σαουδική Αραβία τους αποκεφαλίζει. Η Κίνα τους τουφεκίζει, όπως και η Υεμένη. Το Ιράν τους απαγχονίζει και τους λιθοβολεί. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζουν το ενδεχόμενο να επαναφέρουν τον τρομακτικό θάλαμο αερίων.
Στην Οκλαχόμα, το Ανώτατο Δικαστήριο αναμένεται να αποφασίσει κατά πόσον μία από τις τρεις ουσίες που χρησιμοποιούνται στο φονικό κοκτέιλ με το οποίο τερματίζεται η ζωή των καταδικασμένων σε θάνατο παραβιάζει το αμερικανικό Σύνταγμα. Και Ρεπουμπλικανοί βουλευτές προετοιμάζονται ήδη να καταστήσουν αυτή την πολιτεία την πρώτη που θα χρησιμοποιεί το άζωτο για την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης.
Η χρησιμοποίηση αζώτου ώστε να στερείται ο καταδικασμένος σε θάνατο το οξυγόνο στο αίμα του αντιστοιχεί για τους υποστηρικτές αυτής της μεθόδου σε έναν ανώδυνο θάνατο, ανάλογο μ' αυτόν ενός πιλότου όταν πέφτει η πίεση στο αεροπλάνο. «Δεν χρειάζεται καν γιατρός για να το κάνει», λέει ο βουλευτής Μάικ Κρίστιαν, πρώην αστυνομικός. «Είναι πολύ πρακτικό και πολύ αποτελεσματικό».
Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούσαν την πιο ανθρώπινη μορφή τερματισμού της ζωής ενός κατάδικου στο όνομα του κράτους. Αφού αποκλείστηκαν ο τουφεκισμός, το ηλεκτροσόκ και ο θάλαμος αερίων, προκρίθηκε η θανατηφόρα ένεση. Πρωταγωνιστής σε αυτή τη συζήτηση ήταν ένας ιατροδικαστής, υπέρμαχος της θανατικής ποινής, που θεωρούσε όμως ότι τα ζώα θανατώνονταν με πιο ανθρώπινο τρόπο απ' ό,τι οι άνθρωποι. Παραδόξως, ο ιατροδικαστής αυτός, ονόματι Τζέι Τσάπμαν, κατοικούσε στην ίδια πολιτεία που ετοιμάζεται τώρα να υιοθετήσει την πιο απάνθρωπη μορφή εκτέλεσης, τον θάλαμο αερίων. Ο πατέρας της θανατηφόρας ένεσης δεν μπορούσε να φανταστεί το 1982 – οπότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά αυτή η μέθοδος, στο Τέξας – ότι θα έφτανε η ημέρα που η ιδέα του θα απορριπτόταν για λόγους όχι ζήτησης, αλλά προσφοράς: τα εργαστήρια δεν θέλουν πλέον να πωλούν αναισθητικές ουσίες για χρήση στις φυλακές.
Οι σωφρονιστικές αρχές της Οκλαχόμα γνωρίζουν καλά ότι η μινταζολάμη - ένα ηρεμιστικό που θεωρείται το πιο αποτελεσματικό απ' όσα διατίθενται στην αγορά - δεν είναι η καλύτερη λύση για τη θανάτωση ενός ανθρώπου. Τον περασμένο Απρίλιο, χρειάστηκαν 40 μαρτυρικά λεπτά για να πεθάνει ο Κλέιτον Λόκετ, στον οποίο είχε χορηγηθεί αυτή η ουσία. Ο Λευκός Οίκος χαρακτήρισε την εκτέλεση «απάνθρωπη» και η Οκλαχόμα ανέβαλε τις επόμενες εκτελέσεις. Το Ανώτατο Δικαστήριο αναμένεται τώρα να κρίνει αν η χορήγηση μινταζολάμης είναι πράγματι απάνθρωπη. Στο μεταξύ, οι βουλευτές έχουν έτοιμο ένα σχέδιο νόμου που προβλέπει την επαναφορά του θαλάμου αερίων. Έχουν υπολογίσει ήδη και το κόστος της κατασκευής του: 300.000 δολάρια.
«Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείψουν επιτέλους τη φρικτή πρακτική της θανατικής ποινής, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα θα αντιμετωπίζονται ως μια ιστορική πρωτοτυπία, στη διάρκεια της οποίας άνθρωποι λογικοί κατά τα άλλα συζητούσαν για το πώς θα σκοτώνουν άλλους ανθρώπους προκαλώντας τους τον συνταγματικά μικρότερο δυνατό πόνο»: αυτά σημείωνε στις 27 Ιανουαρίου κύριο άρθρο των Νιου Γιορκ Τάιμς, με θέμα τη φάρσα που συνιστά η αναζήτηση «ανθρωπιάς» στην ποινή του θανάτου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
