 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 9.10μμ
----------------------------------------
Ινδία
----------------------------------------
Άτεκνο ζεύγος πλούσιων επιχειρηματιών όρισε κληρονόμο του έναν... πίθηκο
----------------------------------------
ΛΟΥΚΝΟΟΥ.-
Ένα ζεύγος πλούσιων Ινδών όρισε κληρονόμο της περιουσίας του έναν... πίθηκο καθώς θέλει να εξασφαλίσει ότι το ζωάκι που τους συντροφεύει τα τελευταία χρόνια θα έχει μια καλή ζωή εάν "ορφανέψει".
Ο Μπρατζές Σριβαστάβα και η σύζυγός του, η Σαμπίστα, δεν έχουν παιδιά και θεωρούν "γιο" τους τον πίθηκό τους, τον Τσουνμούν. Για το λόγο αυτό, ίδρυσαν έναν οργανισμό που θα αναλάβει τη φροντίδα του μετά τον θάνατό τους.
"Ο κόσμος θα πει ότι είμαστε τρελοί και μπορεί να μας χλευάσουν. Όμως εμείς ξέρουμε πόσο μετράει για εμάς ο Τσουνμούν", είπε η 45χρονη Σαμπίστα. "Δεν έχουμε παιδιά και ο Τσουνμούν είναι σαν γιος μου. Θέλω να είμαι βέβαιη πως αν πεθάνουμε η ζωή του δεν θα επηρεαστεί και θα συνεχίσει να ζει στις ίδιες συνθήκες".
Ο Μπρατζές και η Σαμπίστα, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τις οικογένειές τους επειδή αποφάσισαν να παντρευτούν χωρίς την έγκρισή τους, υποστήριξαν ότι ήταν φτωχοί όταν υιοθέτησαν τον πίθηκο, το 2004. Έκτοτε, πλούτισαν, είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού όπου διαμένουν και έχουν κτήματα και αποταμιεύσεις. Η Σαμπίστα είναι επιτυχημένη δικηγόρος και ο 48χρονος σύζυγός της διαθέτει διάφορες επιχειρήσεις, όπως ένα τηλεοπτικό κανάλι και έναν αλευρόμυλο. Όλες οι εταιρείες του φέρουν το όνομα του Τσουνμούν.
Ο πίθηκος είναι σήμερα περίπου 10 ετών και θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει περισσότερο από τους θετούς γονείς του. Το προσδόκιμο ζωής των πιθήκων είναι 35-40 χρόνια.
Ο Τσουνμούν έχει δικό του δωμάτιο με κλιματισμό στο σπίτι του ζεύγους αλλά δεν ζει μόνος: έχει για συντροφιά την Μπίτι, μια πιθηκίνα που υιοθέτησαν επίσης οι Σριβαστάβα. Και οι δύο λατρεύουν την κινέζικη κουζίνα και τους αρέσει το τσάι και ο χυμός από μάνγκο. Κάθε χρόνο η Σαμπίστα γιορτάζει την "επέτειο γάμου" των δύο πιθήκων και καλεί εκατοντάδες φίλους στη γιορτή.
Μετά τον θάνατο και του Τσουνμούν τα χρήματα που θα απομείνουν στο ίδρυμα θα δοθούν για την προστασία των πιθήκων στην Ινδία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
