 |
|
|  Παρασκευή 27/2
----------------------------------------
Βρετανία
----------------------------------------
Τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη Γάζα παρουσιάζει σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ ο διάσημος καλλιτέχνης Μπάνκσι
----------------------------------------
ΕΔΩ ΛΟΝΔΙΝΟ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Ο ανώνυμος αλλά διάσημος Βρετανός καλλιτέχνης του δρόμου που είναι γνωστός με το όνομα "Μπάνκσι" ανάρτησε στον ιστότοπό του (banksy.co.uk) ένα μίνι ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη Γάζα, έξι μήνες μετά το τέλος του πολέμου μεταξύ του Ισραήλ και της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς στον παλαιστινιακό θύλακα.
Το Ισραήλ επικρίθηκε διεθνώς —ακόμη και από τον κυριότερο σύμμαχό του, τις ΗΠΑ— για τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων μεταξύ των Παλαιστίνιων πολιτών στη σύρραξη αυτή. Περισσότεροι από 2.100 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στον πόλεμο και μεταξύ αυτών ήταν και πολλά παιδιά. Από την άλλη πλευρά, έχασαν τη ζωή τους 67 Ισραηλινοί στρατιώτες και έξι άμαχοι.
Το δίλεπτο βίντεο αναρτήθηκε και, όπως πολλά από τα γκράφιτι του Μπάνκσι, είναι πολιτικά φορτισμένο και ταυτοχρόνως εκκεντρικό. Ξεκινά με τη θέα των σύννεφων από το παράθυρο ενός αεροπλάνου ενώ ο υπότιτλος γράφει "Αυτή τη χρονιά, ανακαλύψτε έναν νέο προορισμό".
Ο "προορισμός" είναι η Γάζα που, σύμφωνα με το βίντεο περιβάλλεται και από τις τέσσερις πλευρές της από τους "φιλικούς γείτονές" της, τους Ισραηλινούς, και μπορεί κανείς να περάσει σ' αυτήν μόνο από κάποια από τις εικονιζόμενες σήραγγες. Δείχνει επίσης Ισραηλινούς στρατιώτες να κάνουν περιπολία —προφανώς την εποχή της επέμβασης στη Γάζα— αλλά και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης: βομβαρδισμένα κτίρια, έρημα οικόπεδα γεμάτα με συντρίμμια, εργάτες που προσπαθούν να κάνουν επιδιορθώσεις. Στον υπότιτλο αναφέρεται ότι από το τέλος του πολέμου δεν έχουν επιτραπεί οι εισαγωγές τσιμέντου στη Γάζα.
"Παντού υπάρχουν αναπτυξιακές ευκαιρίες" και "καλές βλέψεις για ανακαινίσεις", συνεχίζουν οι λεζάντες σημειώνοντας ότι από τους βομβαρδισμούς καταστράφηκαν 18.000 σπίτια.
Προς το τέλος η κάμερα επικεντρώνεται στην τοιχογραφία ενός γατιού που παίζει —πιθανόν το ζωγράφισε ο ίδιος ο Μπάνκσι— ενώ ένας άνδρας το παρατηρεί και λέει στα αραβικά ότι ο γάτος βρήκε κάτι για να παίξει, αλλά τα παιδιά στη Γάζα δεν έχουν τίποτα.
Στον ιστότοπό του ο Μπάνκσι περιγράφει ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ένας ντόπιος τον ρώτησε τι νόημα είχε το γατάκι. "Του εξήγησα ότι ήθελα να παρουσιάσω την καταστροφή της Γάζας αναρτώντας φωτογραφίες στη σελίδα μου αλλά ότι στο διαδίκτυο οι άνθρωποι χαζεύουν μόνο φωτογραφίες γάτων", έγραψε.
Η ταινία τελειώνει με ένα μήνυμα γραμμένο σε έναν τοίχο: "Αν νίψουμε τας χείρας μας για τη σύγκρουση μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάμων, τότε τασσόμαστε με τους ισχυρούς, δεν παραμένουμε ουδέτεροι".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
